„Hann læsti mig inni, það er svona stórt hlið við sumarbústaðinn og ég vildi keyra í burtu en [hann] neitaði að opna hliðið. Hann kom líka að mér þegar ég var í sturtu og bað mig um að glenna á mér klofið. Hann tróð fingri upp í endaþarminn á mér og svo þegar ég fór að sofa kom hann inn og tróð fingrum upp í leggöngin á mér.“
Þetta er meðal lýsinga sem Mannlíf hefur eftir Vítalíu Lazareva. Hún hefur sakað þá Hreggvið Jónsson, Þórð Má Jóhannesson, Arnar Grant, Loga Bergmann Eiðsson og Ara Edwald fyrir að hafa fara yfir mörkin í samskiptum við sig. Í samtali við Mannlíf segir hún þó að það hafi einkum verið einn þeirra sem braut mest á henni og lýsingarnar hér að ofan eiga við.
Vítalía segist enn ekki hafa jafnað sig og fær hún kvíðaköst af ótta við að þurfa að mæta þeim einhvern daginn. Mennirnir hafa allir stigið til hliðar frá störfum sínum eftir að Vítalía sagði sögu sína.
Líkt og Miðjan greindi frá ætlar Vítalía sér að dvelja á Ítalíu í sumar til þess að skipta aðeins um umhverfi því málið hafi vissulega tekið á hana. Hún óttast mjög að þurfa að mæta þessum mönnum einn daginn.
„Á sama tíma og ég geri mér grein fyrir því að það muni gerast átta ég mig líka á því að ég er ekki tilbúin fyrir það. Um daginn fannst mér ég sjá einn af þessum mönnum og ég fékk bara líkamleg einkenni; byrjaði að svitna og ofanda og fékk bara hálfgert kvíðakast. Síðan var þetta ekki hann. En ég veit að ég er alls ekki búin að jafna mig þótt mér líði að vissu leyti betur en fyrir nokkrum mánuðum síðan,“ segir Vítalía og bætir við:
„Ég mótaðist mjög mikið og hratt á stuttum tíma. Í dag veit ég klárlega hvað ég vil og hvað ekki. Svo veit ég líka fyrir hvað ég vil standa og að ég vil aldrei falla í sömu gryfjuna aftur. Maður byggir ekki eigin hamingju á óhamingju annarra.“