Vilja galopna fjárhirslur lífeyrissjóða
Stóru orðin eru hvergi spöruð í baráttu auðvaldsins fyrir því að lífeyrissjóðirnir verði sjálfafgreiðslusjóðir. Að fjárhirslur þeirra verði galopnar. Þar sem menn geti gengið inn og út og fjárfest í vafasömum verkefnum. Svo sem rándýrum hótelbyggingum, vonlausum kísilverum og hvað eina. Sem betur fer til áhrifafólk sem bert gegn þessum vilja og þrá áhættufjárfesta, með annarra manna peninga. Ævisparnað fólks.
Óli Björn Kárason stendur vaktina í dag. Hann skrifar mikla firru í Moggann:
„Okkur Íslendingum hefur tekist það sem fáum öðrum þjóðum hefur auðnast; að byggja upp lífeyriskerfi sem launafólk hefur getað treyst á. Styrkleiki lífeyriskerfisins er einn mikilvægasti hornsteinn efnahagslegrar velferðar þjóðarinnar.“
Hver er raunveruleikinn? Koma lífeyrissjóðirnir sér betur fyrir launafólk eða ríkissjóð:
„Ég er kominn á eftirlaun. Sem er kannski eðlilegt eftir því sem aldurinn færist yfir. Það er ákveðið áfall fyrir venjulegt fólk, ekki bara að hætta að vinna heldur er eiginlega ekki hægt að lifa á eftirlaunum á Íslandi. Ég hef verið duglegur strákur, unnið mikið og borgað í lífeyrissjóði. Það bara breytir engu. Þegar TR og skatturinn er búinn að taka sitt þá fæ ég 116 þúsund á mánuði frá TR,“ segir Ingi Bæringsson. Enn eitt dæmið um að lífeyrissparnaðurinn er hirtur af fólki. Hver einasta króna. Því hærri greiðslur sem fólk fær úr lífeyrissjóðum, því lægri ellilífeyri fær fólk.
Aðför Icelandair, Samtaka atvinnulífsins, Moggans og annarra að flugfreyjum hleypti illu blóði í fólk. Eðlilega. Fyrsta atlagan í planinu um leiftursókn gegn lífskjörum launafólks.
„Launafólk verður að geta treyst því að stjórnarmenn falli aldrei í þá freistni að nýta fjárhagslegan styrk lífeyrissjóðanna til að tryggja sérhagsmuni eða vinna að framgangi sjónarmiða sem hafa ekkert með hag sjóðfélaga að gera,“ skrifar Óli Björn.
Mikið rétt. Fjárfestingar í vafasömum fyrirtækjum hljóta að verða efst á listanum. Það væri agalegt ef forysta launafólks reyndi ekki að verjast leiftursókninni. Það er þeirra fyrsta skylda. Aðförina verður að stöðva.