Við erum hér líka, huldufólkssögur úr nútímanum XI: Ella: Eru áföllin ekki nóg?

Texti: Gunnar Smári. Mynd: Alda Lóa.

Höggið var sprenging.

Vanalega hjóluðu þær vinkonurnar þessa sömu leið eftir vinnu, frá Sandgerði heim í Hafnir, en þennan laugardag hafði verið spáð rigningu um morguninn og þær höfðu skilið hjólin eftir heima, farið á bílnum hennar Hörpu. En það hafði ekkert rignt, það var kalt, en stillt og bjart, eilítil hálka en ágætt færi. Harpa keyrði og Ella sat við hlið hennar, horfði út um hliðargluggann á stráin sem teygðu sig upp úr snjónum, leit svo í átt að Hörpu en sá þá hvítan bíl koma á móti þeim, rása á veginum, hann var á mikilli ferð og virtist ætla að fara út af veginum sín megin en beygði svo aftur upp á veginn og stefndi beint á þær, beint framan á bílinn þar sem Ella sat. Höggið var sprenging, Ella fann það í hverju beini, með öllum líkamanum, í hverri frumu, í tönnunum, í heilanum, eins og blossi og svo myrkur og svo þögn.

Ella kúgaðist og hóstaði blóði. Líknarbelgurinn var rauður af blóðinu sem gekk upp úr henni. Harpa kallaði til hennar, hún var svo til ómeidd, aðeins með skrámur. Og svo voru aðrar raddir. Karlmaður: Ertu meidd? Já, ökklinn er brotinn og leggurinn er í tvennt. Lærið brotið, mjöðmin úr lagi, eins og ég sé ekki í lið. Úlnliðurinn er brotin, viðbeinið, rifin og líka bringubeinið. Ella fann fyrir hverju broti og rakti sig eftir þeim þar til sjúkraflutningamaðurinn sprautaði hana með verkjalyfi. Þá hvarf tilfinningin og hún vissi ekki hvernig henni leið meðan verið var að klippa bílinn utan af henni. Hún mókti, missti meðvitund en hrökk upp, varð að vaka því annars myndi hún deyja.

Á Sandgerðisveg á 150 kílómetra hraða

Höggið var sprenging, i, hugsaði hún í sjúkrabílnum. Hún reyndi að einbeita sér, horfa á ljósin fljóta eftir þakinu, lungun féllu saman og loft lak inn í brjóstholið, hún skynjaði það, horfði á sjúkraflutningamanninn bogra yfir henni. Höggið var sprenging, en vaknaði þegar henni var rennt á börum úr bílnum, eftir gangi og þar stóð Þröstur. Ella náði að segja honum að hringja systir sína og pabba. Og þá sofnaði hún, það var óhætt. Vaknaði eftir aðgerð og fann að hún var tilfinningalaus öðrum megin, fólk yfir henni, hún keyrð eftir gangi í aðra aðgerð og svo veit hún ekki meir í þrjár vikur.

Það var 18. janúar þegar þær Harpa voru á leiðinni heim en nú var kominn febrúar og allt var breytt vegna þess að Ella var önnur.

– – – –

17. janúar hafði verið farið fram á síbrotagæslu yfir ungum manni sem lögreglan taldi hættulegan sjálfum sér og öðrum, en því var hafnað. Daginn eftir stal hann bíl í Hafnarfirði og keyrði hann á ofsahraðan eftir Reykjanesbrautinni, próflaus og dópaður. Löggan á eftir. Gegnum Keflavík og út á Sandgerðisveg á 150 kílómetra hraða, rásandi á veginum, við það að fara út af hægra megin en svo yfir á vegarkantinn hinum megin þar til að hann skall framan á bílnum sem Elínborg Björnsdóttir sat í farþegasætinu, skall vinstra megin framan á, beint framan á þar sem Ella sat. Ökumaðurinn slapp svo til ómeiddur.

Hvað þurfti að gerast til að þau hittust akkúrat þennan dag á akkúrat þessum stað á þessari miklu ferð? Óteljandi hlutir. Ef ekki hefði verið spáð rigningu hefði Ella og Harpa verið á hjóli. Ef dómarinn hefði samþykkt síbrotagæslu hefði engum bíl verið stolið. Ef löggan hefði hætt eltingarleiknum hefði drengurinn ekki keyrt svona hratt. Ef hann hefði beygt þarna en ekki hérna, ef hann hefði keyrt út af og ekki náð bílnum aftur inn á veginn. Ef, ef og ef. Lífið er oft óskiljanlegt, maður getur misst vitið að hugsa um það.

– – – –

Fólkið sem þekkti hana áður sagði að hún væri breytt.

Hvers vegna hafði Ella beðið Þröst, eiginmann sinn, að hringja í pabba? Hún hafði ekki hitt hann í 47 ár en samt kallaði hún eftir honum þegar hún kom á Borgarspítalann. Og þegar Ella vaknaði sat pabbi hennar við rúmið, hann hafði vakað yfir henni. Hann sagðist hafa reynt að halda sambandi þegar hún var barn en mamma hennar hafi bannað honum það. Hann hafi því ekki fengið að vaka yfir henni en hann skyldi vaka yfir henni nú. Hann hafði setið hjá henni í þrjár vikur og horft á hana sofa, eins og hann hafði þráð að gera þegar hún var barn. Og hann fékk ekki að styðja hana þegar hún tók fyrstu skrefin, en hann sagðist muna styðja hana meðan hún lærði að ganga upp á nýtt.

Fólkið sem þekkti hana áður sagði að hún væri breytt , að heilablóðfallið hefði breytt henni, en pabbi hennar var að kynnast henni fyrst núna og tók henni eins og hún var, eins og hún var orðin. Lífið er oft lygilegt, það kemur manni alltaf á óvart.

– – – –

Ella var flutt af B6 á Borgarspítalanum á sjúkrahúsið í Keflavík. Hún var þjáð, nánast lömuð öðrum megin. Hún er með gaumstol sem veldur því að hún skynjar illa þá hlið, gleymir henni og áttar sig því illa að takmörkunum sínum, upplifir fyrst og fremst skárri hliðina. Sjúkrahúsið í Keflavík var bið en á Grensásdeildinni hófst endurhæfing, ekki bara líkamleg heldur gat Ella rætt við sálfræðinga og prest. Það var langur vegur fram undan, hún þurfti að læra á þennan líkama sem vildi bæði bregðast henni og blekkja. Og svo þurfti hún að átta sig á stöðu sinni, sætta sig við sumt og reyna að breyta öðru. Og það var ekki alltaf auðvelt að greina á milli. Eina stundina fannst henni allt mögulegt, fór að skipuleggja nám í dýrahjúkrun. Þá næstu fannst henni ekkert mögulegt, fann enga von og sá engan tilgang í að berjast. Spurði sig til hvers hún hafi hangið á lífinu í sjúkrabílnum, hefði ekki verið betra að hún hefði sleppt og leyft dauðanum að fanga sig? Hefði það ekki verið betra fyrir alla, fólkið hennar, fjölskyldu og vini.

Svo kom annað reiðarslag.

Ella fór heim um helgar með hjálp Þrastar, vinkvenna og Borghildar systur. Þar voru kisurnar tvær og hundarnir, líklega einu vinirnir sem ekki axla byrðar vegna ástandsins. Sonur hennar hafði veikst af geðklofa nokkrum árum fyrr og bjó í Reykjavík, hann átti erfitt með álag og þoldi illa að heimsækja mömmu sína í þessu ástandi. En helgarnar voru góðar, þær voru hvíld og tilbreyting. En það var líka gott að koma aftur á Grensás. Það var kannski löng leið framundan, en hún var fær.

Svo kom annað reiðarslag. Það var 20. maí. Vinur Þrastar hafði hringt í hann um morguninn, fundist hann einkennilegur í talanda og stóð ekki á sama, ákvað að athuga með hann. Þegar hann kom að húsinu sá hann Þröst meðvitundarlausan í bílnum sínum fyrir utan. Hann hafði ætlað í vinnu en ekki komist lengra. Vinurinn hringdi á sjúkrabíl og Þröstur var keyrður á Borgarspítalann þar sem kom í ljós að hann var með stórt illkynja æxli í heilanum. Á sama stað og Ella hafði fengið heilablóðfallið. Og hann var skorinn upp í hvelli. Af sama lækni og skar Ellu upp. Og var lagður inn á sömu stofuna á B6 og Ella, í sama rúminu og hún og með samskonar umbúðir um höfuðið. Lífið er stundum svo miskunnarlaust, svo maður þorir varla að horfast í augu við það.

– – – –

Það tókst ekki að skera krabbann burt með æxlinu og Þröstur berst nú fyrir lífi sínu á sjúkrahúsinu í Keflavík. Og Ella er komin þangað aftur. Hún var útskrifuð af Grensásdeildinni, læknirinn sagði að þau gætu ekki gert meira fyrir hana. Samt fannst henni eins og endurhæfingin væri varla byrjuð, hún hafði ætlað að ná sér miklu betur.

Ella segir að sér líði eins og fanga.

Þau hjónin eru á sitt hvorri stofunni en borða saman morgunmat og aðrar máltíðar. Þau geta fengið sitthvorn gestinn yfir daginn, það eru takmarkanir vegna covid. Annað gerist varla, dagarnir eru langir, silast áfram. Ella segir að sér líði eins og fanga. Það er engin endurhæfing á sjúkrahúsinu, hún fær ekki að ræða við sálfræðing, ekki félagsráðgjafa. Hún saknar Grensásdeildarinnar, en mest þó að komast ekki heim.

Ella er öryrki en er ekki á örorkubótum þar sem hún er á stofnun. Hún er á sjúkradagpeningum, sem eru svo lág upphæð að Ella man ekki hversu lág hún er. En hún á rétt samkvæmt lögum á notendastýrðri þjónustu þar sem hún getur ekki séð um sig sjálf. Hún gleymir því stundum en veit það samt vel, að hún þarf aðstoð allan sólarhringinn. Og hún á rétt á að ráða fólk til að sinna sér. Reyndar er gert ráð fyrir að hún stofni einkahlutafélag fyrst en hún getur það ekki vegna þess að hún er ekki fjárráða. Ein af afleiðingum heilaskaðans er fljótfærni og eftir að hún fór fram úr sér samþykkti Ella að hún yrði svipt fjárræði. Hún er því með fjárhaldsmann. Og getur strangt til tekið ekki stofnað hlutafélag til að ráða fólk. En það er samt ekki það sem stendur í veginum, það væri örugglega hægt að finna leið til að útbúa svona félag.

Vandinn er hins vegar að þótt Ella hafi rétt á að snúa heim og fá þar þjónustu er henni sagt að það séu ekki til peningar fyrir því. Þau hjá félagsþjónustunni hafa það eftir fjármálastjóri bæjarins að það séu ekki til peningar. Og hann segir að það séu ekki til peningar vegna þess að ríkið hafi ekki komið með peningana sem eiga að fylgja þessari þjónustu. Og hvað segir fjármálaráðuneytið? Líklega að það sé búið að nota peningana í eitthvað annað mikilvægara. Og þótt Ella eigi rétt á notendastýrðri þjónustu samkvæmt lögum þá virðist það vega þyngra hvað fjármálaráðuneytið og fjármálastjóri bæjarins vill, þeirra hugmyndir um hvað sé mikilvægara vega þyngra.

En samfélagið getur sannarlega verið óréttlátt.

Þess vegna situr Ella í hjólastólnum sínum á deildinni á Sjúkrahúsinu í Keflavík og bíður, fyrst og fremst eftir að losna. Hún losnar ekki úr þessum breytta líkama sem hún kannast ekki alltaf við. Og hún losnar ekki við skaðann sem hefur breytt skaphöfn hennar og persónuleika. Hún upplifir sig sem sem sömu Ellu en hún skynjar af viðbrögðum annarra að fólk þekkir hana ekki fyrir sömu manneskju. Hún losnar ekki undan áföllum og afleiðingum þeirra, ekki undan linnulausum hugsunum um hvað ef og hvers vegna og ekki undan sorginni og beygnum gagnvart stöðu hennar og Þrastar. Þetta fer ekki frá henni og hún væri tilbúin að taka þetta með sér heim ef hún gæti bara losnað út af sjúkrahúsinu.

Ellu finnst sem hún hafi verið lokuð inn í fangelsi. Það er eins og hún sé að afplána refsingu. Fyrir að hafa orðið fyrir meiri áföllum á síðustu tíu mánuðum en hægt er að ætlast til að hún standi undir. Voru áföllin ekki nóg? Þarf að bæta refsivist við?

Ég veit ekki hvort lífið sé óréttlátt, það eikur fólk allavega misjafnlega. En samfélagið getur sannarlega verið óréttlátt. Það tekur mest frá þeim sem minnst eiga og heyrir síst í þeim sem eru mest hjálparþurfi.