Ekki er það burðugt að maður eins og Bjarni Benediktsson skuli vera eins valdamikill og raun er á. Bjarni Benediktsson gerir sig aftur og aftur sekan um óheiðarleika. Hann stingur mikilsverðum gögnum undir stól. Villir um fyrir þjóðinni. Nú hefur hann orðið uppvís að hreinum og klárum ósannindum. Ekki fyrsta sinn kunna sumir að segja.
Samstarfsflokkar Bjarna munu kokgleypa skýringar hans. Nú sem áður. Bjarna til happs er ekki að vænta mótspyrnu frá Vinstri grænum og Framsókn. Eflaust hentar einhverjum að mestu skítalyktina leggi frá Bjarna. Nú sem svo oft áður.
Ég hef séð Bjarna í bræðiskasti. Það er ekki fyrir rolur eða kjarkleysur að takast á við hann þegar sá gállinn er á honum. Aldeilis ekki. Þá er ekkert til sparað. Vel má vera að Katrín Jakobsdóttir og Sigurður Ingi Jóhannsson leggi ekki í þannig slag.
Auðvitað gengur þetta ekki. Ekki heldur fyrir Sjálfstæðisflokksins. Sem minnkar og minnkar. Vandinn flokksins er að sá að enginn arftaki virðist í sjónmáli. Því verða flokksmenn að kyngja afleikjum Bjarna. Einum af öðrum. Þeir sitja uppi með Bjarna Benediktsson.
Þau sem hafa lesið heimildir um starf Sjálfstæðisflokksins og fantaskap gegn pólitískum andstæðingum kemur framferði Bjarna ekkert á óvart. Svona hefur þetta verið og verður. Alla vega meðan flokkur eftir flokk dregst í fang Bjarna. Og missir þar með sjálfstæðan vilja og eigin stefnuskrá.
Þetta er ömurleg staða.
