Albert sagði best að leggja flokknum lið. Þess vegna vann ég fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Við lestur frétt um andlát Birgis Ísleifs Gunnarssonar rifjast upp þegar hann tók í höndina á mér. Hann var þá borgarstjóri. Þetta var árið 1970. Þann dag var kosið til borgarstjórnar.
Þannig var að mamma og hennar maður höfðu sótt um félagslega íbúð í Breiðholti. Albert Guðmundsson hafði sagt mömmu að ef þau vildu auka sína möguleika væri brýnt að þau legðu Sjálfstæðisflokknum lið. Ég var þá sextán ára og þau báðu mig leyfis að tilkynna mig til starfa fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Ég var ekki spenntur en sá að mikið var undir. Og sagði já. Við bjuggum í Ljósheimum og ég var boðaður á kosningaskrifstofu í Glæsibæ. Borgarstjórahjónin Birgir og Sonja, sem bæði eru nýlátin, komu á skrifstofuna og heilsuðu öllum með handabandi. Það var ljómi yfir þeim. Lýstu upp kosningaskrifstofuna. Það sem ég skrifa hér er alls ekki beint gegn þeim. Bara alls ekki.
Úlfar Hauksson stjórnmálafræðingur rifjaði upp daginn spillinguna sem Gunnar Thoroddsen, fyrrverandi svo margt og þar á meðal borgarstjóri, lýsir svo óhikað í bókinni sem Guðni Th. Jóhannesson skrifaði. Þau tök sem flokkurinn hafði á fólki og hvernig fylgst var með fólki lifði sýnilega löngu eftir að dr. Gunnar Thoroddsen hætti sem borgarstjóri.
Til að eiga von um félagslega íbúð varð að gjalda Sjálfstæðisflokki með einhverjum hætti. Mamma hafði áður náð tali af Guðmundi J. Guðmundssyni, Gvendi Jaka formanni Dagsbrúnar, hann sagðist ekkert gera gert. Allir yrðu að fara í röðina. Þá var hringt til Alberts Guðmundssonar, góðvinar Gvendar. Albert sagði best að leggja flokknum lið. Þess vegna vann ég fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Þau fengu úthlutaðri íbúð eftir áramótin 1971. Þá var ég kominn á mínu fyrstu vetrarvertíð. Mamma hringdi og spurði hvort ég gæti lánað þeim það sem þau vantaði fyrir útborguninni. Sem ég gat.
