Ef þetta væri ekki svona ógeðslegt væri þetta auðvitað fyndið.
Staksteinar mæra aðstoðarframkvæmdastjóra SA fyrir að halda áfram að agitera fyrir því að „launin séu þungur baggi“ eins og Frjáls verslun komst að orði og því sé best að standa ekki við gerða samninga. Því er svo haldið fram að „viðsemjendur SA og fleiri fulltrúar launþega á vinnumarkaði láta sem hér ríki enn góðæri“.
Pæliði í því hvað þetta er galið. Síðan að faraldurinn nam land á eyjunni hafa fulltrúar svokallaðra launþega fátt annað gert en að bregðast við afleiðingum sóttvararaðgerða stjórnvalda. Baráttan hefur verið stöðug mánuðum saman, til dæmis fyrir því að fá stjórnvöld til að hækka atvinnuleysisbætur í fjöldaatvinnuleysinu; það reyndist erfiður og langdreginn slagur. Hvers vegna? Jú, vegna þess að SA stóðu gegn því; ekki mátti letja fólk til vinnu. Þegar þetta tímabil verður gert upp í annálum mun sagan sannarlega dæma.
Baráttan hefur einnig verið stöðug fyrir því að SA gæti ekki sagt upp samningum og með því dýpkað kreppuna, og fært enn þyngir byrðar á verka og láglaunafólk. Fulltrúar vinnandi fólks hafa setið undir stöðugum árásum meðan að fulltrúar eignastéttarinnar hafa fengið ógrynni af sjónvarpsviðtölum, forsíðufréttum, útvarpsviðtölum í sinni einbeittu baráttu fyrir því að lægst setta fólkið á landinu beri eitt fórnarkostnað hinna efnahagslegu hörmunga. Og nú segir maður sem býr inn í viðvarandi góðærinu sem hann skapaði fyrir sjálfan sig og stéttarbræður sína að verkalýðshreyfingin haldi að enn ríki „góðæri“. Ef þetta væri ekki svona ógeðslegt væri þetta auðvitað fyndið. Fjöldi fólks er án atvinnu. Ráðstöfunartekjur fólks hafa hrapað. Stór hópur greiðir allar sínar ráðstöfunartekjur í leigu. Aldrei hafa hjálparsamtök tekið á móti fleira fólki til að aðstoða. Vegna þess að fólkið sem nú er atvinnulaust upplifiði ekkert helvítis góðæri, átti enga sjóði til að leita í þegar að það gat ekki lengur selt aðgang að vinnuaflinu sínu.
Þetta bætist við ógeðslegan áróðurinn um að atvinnuleysið sé verkalýðshreyfingunni að kenna.
Í góðærinu upplifði margt af þessu fólki launaþjófnað og illa framkomu. Það hafði ekki aðgang að góðu húsnæði á eðlilegu verði. Það svitnaði fyrir hagvöxtinn. Það fékk ekkert gefins, vann baki brotnu fyrir hverri einustu krónu. Maður sem um langt skeið var valdamesta persóna landsins dirfist að halda því fram að fulltrúar vinnuaflsins láti eins og enn ríki góðæri þegar að mánuðum saman hefur allt snúist um að fá íslenska valdastétt til að sjá og viðurkenna að ekki er hægt að kasta risastórum hópi af fólki í ruslið þegar ekki er lengur hægt að arðræna það. Þetta bætist við ógeðslegan áróðurinn um að atvinnuleysið sé verkalýðshreyfingunni að kenna.
Þvílík lágkúra. Þvílík heimska. Þvílík forherðing. Þegar við förum að trúa því að ekki sé hægt að sökkva á lægra plan er ávallt einhver úr framvarðarsveit íslenska hægrisins tilbúinn til að sýna okkur að það er bókstaflega enginn botn til í hugmyndafræðilegu lífi þeirra. Vont getur ávallt versnað.