Gunnar Smári skrifar:
Niðurskurður í heilbrigðiskerfinu hefur þegar kostað mannslíf og óendanlegar þjáningar. En það virkar ekki á forgangsröðun fjármálaráðherrans. Hann situr á peningunum og lætur þá ekki af hendi. Kannski gengur hann út frá nýfrjálshyggjukenningum á borð við þá um náttúrulegt atvinnuleysi, að til að ná hámarksafköstum út úr vinnuaflinu fyrir lágmarks tilkostnað þurfi svo og svo margir að vera án vinnu og svo örvæntingarfullir að þeir taki nánast hverju sem er.
Kannski er mælistika í fjármálaráðuneytinu sem segir að til að ná hámarks nýtingu á framlögum til heilbrigðismála þurfi svona og svona margir að deyja, svona og svona margir að þjást, svona og svona margir að bíða svo og svo lengi eftir aðgerð. Samkvæmt þessari forgangsröðun peningana segir fjármálaráðherra að fyrr skuli fólk deyja en hann láti af hendi of mikið fé til heilbrigðismála, að það sé verra að missa of mikið fé til hinna sjúku en að láta kannski of lítið með þeim afleiðingum að fólk deyi, þjáðst eða missi heilsu; fólk sem fjármálaráðherrann þekkir ekki einu sinni, sem gæti þess vegna verið einhverjir kommúnistar eða fólk sem alltaf er með einhvern derring.
