„Fólk, sem er andvígt orkupakkanum spyr sjálft sig hvernig í ósköpunum það eigi að geta greitt þingmönnum atkvæði í prófkjöri og þess vegna kosningum…“
„Það er alveg ljóst af viðbrögðum þingmanna stjórnarflokkanna vegna þeirra umræðna, sem nú standa yfir um Orkupakka 3 að margir þeirra hafa áhyggjur. Það er skiljanlegt.“
Þannig skrifar Styrmir Gunnarsson, á styrmir.is. Víst er að orð Styrmis eru í takt við skoðanir margar Sjálfstæðismanna. Nú er gott að rifja upp samþykkt frá síðasta landsfundi flokksins:
„Sjálfstæðisflokkurinn hafnar frekara framsali á yfirráðum yfir íslenskum orkumarkaði til stofnana Evrópusambandsins.“
Flóknara er það þá ekki. Eða hvað?
„Ef til vill hefði það ekki átt að koma á óvart hversu grimmdin og virðingarleysið fyrir skoðunum annarra er mikið þegar kemur að þriðja orkupakkanum. En það er merkilegt hve sumir, jafnvel sæmilega málsmetandi menn, eru gjarnir á að forðast málefni, brjóta þau til mergjar og takast á með rökræðum við þá sem eru annarrar skoðunar. Þeim fellur betur að nota klisjur og innantóma frasa,“ þetta er meðal þess sem þingmaðurinn, Óli Björn Kárason, skrifar í Moggann í dag.
Styrmir berst gegn O3 og í raun varar hann þingmenn við:. „Eitt af því, sem gerðist þegar mest var deilt um aðildarumsóknina að Evrópusambandinu var að kjósendur Sjálfstæðisflokksins, sem á annað borð voru andvígir aðild gátu með engu móti hugsað sér að greiða þeim frambjóðendum atkvæði í prófkjörum, sem voru hlynntir aðild, þótt þeir, fyrir utan þann málefnalega ágreining, bæru hlýjar tilfinningar til hinna sömu.“
Hótanirnar eru eflaust ekki innihaldslausar:
„Fólk, sem er andvígt orkupakkanum spyr sjálft sig hvernig í ósköpunum það eigi að geta greitt þingmönnum atkvæði í prófkjöri og þess vegna kosningum, sem ganga þvert á samþykktir flokks og yfirlýsingar fyrri tíðar (jafnvel einungis ársgamlar!). Þingmenn eru byrjaðir að verða varir við þessar tilfinningar og hafa þess vegna áhyggjur, sem er skiljanlegt.“
Og þá Óli Björn: „Eitt skýrasta merki rökþrots er þegar gripið er til hálfsannleiks og ósanninda. Spunakarlar hafa lengi trúað því að ef nægilega lengi sé hamrað á einhverju muni almenningur, hægt og bítandi, líta á staðleysu sem staðföst sannindi.“
