Sigurður G. Tómasson skrifaði:
„Einn lífeyrissjóður tók upp á því að hækka greiðslur til okkar sem eigum hann.
Við svo búið mátti ekki standa.
Hluti af aurunum fór á verðtryggðan reikning. Fyrst var sjálf greiðslan skattlögð.
Svo var hægt að rukka sérstaklega fyrir krónutölu vega óstjórnar yfirvaldanna. Um það sameinuðust erkifjendur því mikilvægast var að ná aurunum af gömlum aumingjum.
Og nú sameinast þjófarnir aftur.
Annan erkibófann á Bessastaði!
Nei takk!“