Ole Anton Bieltvedt skrifar:
Fyrir par árum var mikið fjallað um blóðmerahald, en það byggist á því, að blóði er tappað af fylfullum merum, 5 lítrum í senn, vikulega, 8 sinnum hvert haust, en hver einstök blóðtaka jafngildir tæplega 20% af heildarblóðmagni hryssunnar.
Samtals 40 lítrum á 8 vikum. Heildarblóðmagn dýrsins er rúmir 25 lítrar. Hrikalegt.
Þetta hefur verið gert, vitaskuld með fullri vitund þeirra stjórnvalda, sem eiga að hafa krítískt eftirlit með svona starfsemi, þrátt fyrir það, að flestir eða allir fræði- og vísindamenn á þessu sviði telji, að mest megi taka 10% af blóði hryssu á mánaðar fresti, í okkar tilviki um 2,5 lítra, í stað 20 lítra. Hvernig getur þetta glóruleysi og hrikalega dýraníð viðgengizt!?
Við þetta bætist svo það ofbeldi og þær meiðingar…
Í Þýzkalandi er blóðtaka af fylfullum eða mjólkandi merum stranglega bönnuð, vegna þess viðkvæma ástands, sem merararnar eru þá í – fylfullar eða mjólkandi með folaldi – í öllum 27 löndum ESB, svo og í Sviss er svo blóðmerahald bannað.
Hér er, sem sagt, allt að 8-földu magni þess blóðs, sem eðlilegt væri talið að taka mætti úr fullfrískri meri, sem hvorki væri fylfull né mjólkandi, tappað af hryssum, sem eru bæði fylfullar og mjólkandi!
Við þetta bætist svo það ofbeldi og þær meiðingar, sem beita þarf dýrin, til að koma þeim í blóðtökubás og negla þær þar, og svo þeir áverkar, sem dýrunum eru veittir, vikulega um 8 vikna skeið, með hálfs sentímetra breiðri blóðtökunál, sem rekin er í gegnum margfalda húð og svo ínn í slagæð dýrisins, og það í 15 mínútur, af eiðsvörðum “dýralæknum”.
Þetta er búið að vera í gangi í 40 ár, hefur blasað við á tugum bæja, og MAST hefur átt að hafa eftirlit með þessu – að dýravelferð væri tryggð -, en nánast enginn hefur gert eitthvað með þetta, ekki einu sinni MAST, sem fremur hefur borið blak af starfseminni, en hitt.
Matvælaráðherra, sem á að vera grænn, þóttist ætla að taka faglega á þessu í hitteðfyrra, í samræmi við gildandi dýraverndarlög, en lét svo þetta illvirki bara halda áfram, í nánast óbreyttu formi. Treysti sér greinilega ekki til að taka slaginn.
Þessi hugleiðing mín snýst þó ekki bara um okkur, mannfólkið, og okkar framferði og skort á mannúð gagnvart dýrum, heldur líka um dýrin og okkur. Samvist manna og dýra.
Hestar, blóðmerar, eru auðvitað spendýr, en mannfólkið er líka spendýr.
Hestar, blóðmerar, eru auðvitað spendýr, en mannfólkið er líka spendýr. Spendýr eru ólík að formi, gerð og stærð, en eru í grundvallaratriðum öll eins sköpuð.
Öll spendýr, ekki bara maðurinn, eru sköpuð með margslungnu tilfinningalífi, finna fyrir andlegri og líkamlegri vanlíðan og þjáningu, óttast og hræðast, kveljast af meiðslum og áverkum, kvíða reyndar líka fyrir, hryggjast, syrgja, hlakka til og gleðjast, allt eins og við.
Tilraunir eru gerðar á músum, rottum, kanínum, hundum og öpum – oftast reyndar með hræðilegu kvalræði fyrir dýrin, sem sjaldnast lifa tilraunir af – og er árangur og niðurstöður síðan notaðar fyrir lyfjaþróun og nýjar lækningaaðferðir fyrir mannfólkið.
Þetta sýnir auðvitað og sannar náin tengsl og feykileg líkindi allra spendýra, menn meðtaldir.
Nýlegt dæmi um það, hversu lík öll spendýr og menn eru, er ígræðsla hjarta úr svíni í mann, sem virkaði.
Í 57 ára gamlan Bandaríkjamann, sem var með lífshættulegan hjartasjúkdóm, var fyrir par árum grætt hjarta úr svíni, sem reyndar hafði verið eitthvað aðlagað, með genabreytingum, og lifði maðurinn af um nokkurt skeið. Hjartaígræðsla úr svíni í mann virkaði!
Áður hafði það gerzt, að hjartalokur úr svínum höfðu verið græddar í menn, húð af svínum grædd á brunasár manna, og svínsnýra grætt í mann.
Hér er líka vert að nefna, að rannsóknir hafa sýnt, að svín búa yfir ótrúlega miklum vitsmunum, alveg á við t.a.n. hunda.
Fyrir mér er þetta líka ógeðslegt.
Við, spendýrin, erum semsé í grunninn öll sköpuð eins, nema, hvað maðurinn er auðvitað gráðugri, grimmari og miskunnarlausari, en önnur spendýr. Og, hann einn drepur án þarfar, sér til skemmtunr og gleði, af lægstu hvötum; drápslosta. Önnur spendýr, rándýr, drepa aðeins af þörf.
Punkturinn er þessi:
Við, menn og önnur spendýr, erum ein stór og margbreytileg fjölskylda, þannig, að þegar við erum að halda, slátra og éta önnur spendýr, erum við, í raun, að halda, slátra og éta nátengdar lífverur.
Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum og fallegu steikurnar á grillinu, eru hold og vöðvar ”systra okkar og bræðra”.
Við fordæmum Kínverja og Kóreumenn fyrir að halda, slátra og éta hunda. Fyrir mér er þetta líka ógeðslegt, ég elska hunda, þeir hafa verið mínir beztu vinir, en á sama tíma höldum við svín, og það við verstu skilyrði, járnum gylturnar t.a.m. niður, langtímum saman, svo þær geta ekki hreyft sig, af ótta við, að þær kæfi allt of marga grísi, sem gylturnar eru neyddar til að ganga með og eignast, með hormónalyfjum (sem eru svo framleidd úr blóði blóðhryssanna); tíðarhringurinn rofinn, þannig, að þær geti átt grísi oftar og meir, en náttúrulegt er. Græðgi mannsins og tilfinningaleysi á sér engin mörk.
Höfundur er samfélagsrýnir og dýraverndarsinni.
