Svandís Svavarsdóttir virðist ekki ráða við ráðherraembættið. Flest bendir til þess. Tölurnar segja mest. Biðlistar hafa sjaldan, eða jafnvel aldrei, verð eins langir. Með miklum tilkostnaði. Bæði fyrir veikt fólk og ríkið.
Fyrir fórnfýsi starfsfólks hefur tekist að komast í gegn kórónaveiruna. Og með aðstoð Íslenskrar erfðagreiningar. Ekki vegna þess að svo vel hafi verið að Landspítalanum búið. Alls ekki. Af mörgu er að taka. Látum duga að lesa Moggann í dag.
„Sveitarfélög sem eru að kikna undan hallarekstri hjúkrunarheimila fá engin efnisleg svör frá ríkinu þegar þau krefjast leiðréttingar á daggjöldum. Að minnsta kosti þrjú sveitarfélög hafa á þessu ári sagt upp samningum við ríkið um þessa þjónustu og fleiri eru að íhuga þá leið. Svo virðist sem sveitarfélögin séu að missa trúna á að ríkið standi við skyldur sínar.“
Eitt er að ráðherra viti ekkert hvað beri að gera. Ekki bætir úr skák að svara ekki einu sinni. Engin svör. Hér og þar um landið er fólk að reka hjúkrunarheimili ríkisins og í vanda sínum fá þau engin svör frá ráðuneyti Svandísar Svavarsdóttur.
„Rekstur hjúkrunarheimila er augljóslega hluti af heilbrigðisþjónustunni í landinu sem ríkinu ber að sjá um. Samt er þetta nærþjónusta við íbúana sem sveitarfélögin vilja gjarna sinna, ef þau geti gert það án þess að nota til þess útsvar íbúanna sem þörf er fyrir í lögbundnum verkefnum þeirra. „Okkur langar að gera þetta og það er erfitt að skilja við þetta fyrirkomulag en það er ekki hægt nema rekstrarfé til stofnunarinnar verði bætt verulega,“ segir Matthildur Ásmundardóttir, bæjarstjóri í Sveitarfélaginu Hornafirði,“ segir einnig í Mogganum í dag.
Framganga Svandísar í embætti er aum. Hún vildi verða ráðherra. Það er ekki nóg að þiggja stöðuna.
