Gunnar Smári skrifar:
Ég hef aldrei skilið metnaðinn sem greip almenning meðan Ísland var grænt. Það var eins og allir hafi gleymt að við vorum fyrst til að verða rauð seint í haust. Almennt er reglan sú að þau sem eru græn verða rauð og þau sem eru rauð verða græn. Fyrir utan smæð samfélagsins og einangrun, þ.e. að smitrakning ætti að ganga betur hér og við fá inn færri smit yfir landamæri, þá er ástandið hér að mestu eins og annars staðar. Enda viðbrögð hér við veirunni meira og minna þau sömu. Það má sjá eilítinn mun á milli Evrópulanda hvernig aðgerðir eru kynntar, en sá munur er nú orðinn sáralítill. Fyrst létu íslenskir ráðherrar sérfræðingum eftir sviðið, en sá tími er liðinn og nú eru þeir alveg jafn fyrirferðamiklir og Boris, Macron, Merkel og það lið allt. Sumir ráðherrar eru meira að segja komnir í andstöðu við sérfræðingana og aðrir dreifa kringum sig æði misvísandi upplýsingum. Fyrir nú utan þá sem ekki geta hlýtt eigin reglum. Óraunhæfar væntingar Íslendinga um að verða heimsmeistarar í sóttvörnum eða sigra cóvid fyrstir allra eiga því ekki við. Guð elskar okkur ekki meira en annað fólk. En það merkir ekki að hann elski okkur ekki, athugið það.
