„Getum við sagt að samfélag þar sem hópum fólks er haldið í fátæktargildru sé réttlátt, fólks sem hefur til að mynda aldrei valið sér þau örlög að verða óvinnufært?“
Ræða flutt skömmu áður en Katrín Jakobsdóttir gekk til samstarfs við Sjálfstæðisflokk og Framsókn. Þá var annar tónn í hennar málflutningi.
„Stjórnvöld eiga ekki að biðja fátækt fólk á Íslandi að bíða eftir réttlæti. Núverandi áætlanir þeirrar ríkisstjórnar sem nú situr gera ráð fyrir því að öryrkjar og aldraðir eigi að halda áfram að hokra og búa við skammarleg kjör. Það á að bjóða atvinnulausu fólki með fullan bótarétt upp á 217.000 kr. á mánuði. Lægstu laun á Íslandi standa enn í 280.000 kr. Þau duga ekki til framfærslu. Og fólk á lægstu launum er beðið að vera þakklátt fyrir 20.000 kr. því að hlutfallslega sé það nú ekki lítið. „Því miður þarf að bíða aðeins með réttlætið fyrir þig,“ er viðkvæðið, „en allt stendur þetta til bóta.“ Þegar þetta fátæka fólk er beðið um að bíða eftir réttlætinu er verið að neita því um réttlæti.“
„Hið sama má segja um fólk á flótta sem hingað leitar. Talsvert fleiri börnum er vísað frá Íslandi en fá hér hæli, börnum sem hafa alveg örugglega haft mjög lítið val um örlög sín. Þau eru send héðan til landa sem tölvan segir að séu örugg eða hafi meiri reynslu í því að taka á móti fólki á flótta. Gildir þá einu hvað börnin sjálf hafa að segja. Stjórnmálamenn vísa í úrelta Dyflinnarreglugerð og segja: „Réttlætið verður því miður að bíða að þessu sinni. Tölvan segir nei.“ En getum við sagt að samfélag þar sem 36 börnum er vísað úr landi — talsvert fleirum en fá dvalarleyfi — sé réttlátt?
Þetta snýst ekki um einstaka stjórnmálamenn. Og ég er ekki að segja að kerfi séu slæm því að það eru þau ekki en frumskylda stjórnmálamanna er við fólk og leikreglurnar eiga að þjóna fólkinu, tryggja réttlæti og mannúð fyrir alla. Getum við sagt að samfélag þar sem hópum fólks er haldið í fátæktargildru sé réttlátt, fólks sem hefur til að mynda aldrei valið sér þau örlög að verða óvinnufært?“
