Stjórnendur og eigendur stóru fákeppnisfélaganna og stjórnmála- og embættismennirnir fara sínu fram

Ragnar Önundarson skifar:

„…einhver fyrirtæki í ferðaþjónustu og sjávarútvegi gefast upp og hætta rekstri þegar krónan styrkist.“

Ferðaþjónustan er orðin höfuðatvinnuvegur þjóðarinnar. Hún er mesta gjaldeyrisuppsprettan. Gengi krónunnar ræðst núna af framboði og eftirspurn. Það er ekki lengur ákveðið af stjórnvöldum. Sveiflur, stundum óvæntar, eru í ferðaþjónustunni eins og sjávarútveginum og álinu. Þessi òstöðugleiki er vegna einhæfni útflutningsgreinanna.

Öðru hvoru skiptir þessi þjóð líka á milli sín meiri tekjum en eru til skiptanna. Ástæðan er sú að þeir sem eru í forréttindaaðstöðu taka sér það sem þeim sýnist: Stjórnendur og eigendur stóru fákeppnisfélaganna og stjórnmála- og embættismennirnir fara sínu fram. Verkalýðsfélögin leitast við að láta launamenn halda hlut sínum.

Gamla leiðin út úr svona vanda var gengisfelling. Með henni tóku menn launahækkanir í raun til baka, því laun eru ákveðin í krónum sem gjaldfelldar eru. Þessi leið er ekki í boði haldi menn sig við verðmyndun á gjaldeyrismarkaði.

Sterkt gengi er hins vegar hagur alls almennings. Með því er kaupmáttur allra aukinn, lífeyrisþegar og öryrkjar eru ekki látnir sitja hjá, eins og gerist þegar laun taka að hækka á ný eftir gengisfellingar. Munum samt að þegar viðskiptajöfnuður verður neikvæður fer landið að safna skuldum og það er ósjálfbær þróun. Þá gefur gengið eftir því þá leiðir eftirspurnin eftir gjaldeyri til að greiða fyrir innflutning til verðhækkunar hans, sem er m.ö.o. gengislækkun.

Séu lögmál framboðs og eftirspurnar látin afskiptalaus, þ.e. haldi menn sig við nýju leiðina, gjaldeyrismarkað, munu einhver fyrirtæki í ferðaþjónustu og sjávarútvegi gefast upp og hætta rekstri þegar krónan styrkist. Fólk mun missa vinnu, en hluti þess verður ráðinn til annarra fyrirtækja sem taka við verkefnum og viðskiptum þeirra sem hverfa. Það felst hagræðing í því.