Starfsmannaleigan undirbýr málsókn gegn framkvæmdastjóra Eflingar.
„Háttsemi mín er með slíkum ólíkindum að fátt er um fordæmi í íslenskri réttarsögu!“
Þetta er orðrétt tilvitnun Viðar Þorsteinssonar, framkvæmdastjóra Eflingar, sem hann tekur úr hótunarbréfi sem lögmaður starfsmannaleigurnar Menn í vinnu sendi honum. Það er sama starfsmannaleigan sem varð uppvís að hrottalegri meðferð á rómönskum starfsmönnum fyrir ekki mörgum dögum.
Viðar skrifaði í gærkvöld:
„Í kvöld var dyrabjöllunni hringt heima hjá mér og mér fært stórt pappírsumslag með nafninu mínu handskrifuðu á. Glaðningurinn reyndist svo vera hótun um lögsókn frá starfsmannaleigunni Mönnum í vinnu. Þar eru talin upp ýmis ummæli sem ég hef látið falla í fjölmiðlum um starfsemi fyrirtækisins. Ég er krafinn um afsökunarbeiðni og 1.000.000 í skaðabætur.“
Guðmundur Gunnarsson, fyrrverandi formaður Rafiðnaðarsambandsins, rifjar upp þegar hann var dæmdur af dómstóli til að greiða starfsmannaleigu háar bætur vegna orða sem hann lét falla um ólíðandi starfshætti þeirrar starfsmannaleigu.
Vorið 2007 var ég dæmdur af héraðsdómara til að greiða starfsmannaleigu upphæð sem samsvarar í dag um 3 millj. kr. fyrir meiðyrði, langhæsta sekt vegna meiðyrða sem dæmd hafði verið hér á landi.
Starfsmannaleigan hafði verið staðinn að því að hafa PIN númer og aðrar upplýsingar um bankareikninga starfsmanna sinna. Forstjóri starfsmannaleigunnar hafði tekið út af bankareikningum, án samráðs við starfsmennina, verulegar upphæðir sem hann kallaði aðspurður að væri vegna húsaleigu og matarpeninga auk þjónustugjöld vegna starfa sem hann veitti hinum erlendu verkamönnum.
Aðspurður gat bankinn ekki svarað hvers vegna utanaðkomandi gæti tekið út af einkareikningum án samþykktar eiganda. Auk framansagðs hafði talsmaður starfsmannaleigunnar tilkynnt verkstjórum á vinnusvæðinu að ef þessir erlendu starfsmenn væru með eitthvað múður ætti að berja þá, þeir væru vanir því. Þetta kom fram í fundargerðum trúnaðarmanna.
Kæra lögmanns starfsmannaleigunnar var reist á ræðu sem ég hafði haldið um starfsmannaleigur á ASÍ þingi og sagði þá m.a. að starfsmannaleigur væru í sama hlutverki og dólgar. Talaði reyndar almennt um þessa starfsemi án þess að nefna nein nöfn.
Heilmikill tími í dómsal fór í spurningar sem beint var til mín hvað orðið Dólgur, þýddi. Ég benti dólga í umferðinni, flugdólga sem ofurdrukknir legðu undir sig farþegarými. dólga í umræðum eins t.d. stjórnmálamenn sem hrifsuðu til sín orðið á opnum fundum.
Þær flyttu hingað bláfátækt verkafólk og leigði það út á lágmarkstöxtum en hrifsaði til sín drjúgan hluta launa þeirra. Þessi starfsemi samsvaraði mansali og kynlífsþrælkun sem væri í stórkostlegri sókn eftir hrun Sovétríkjanna, sem hafði leitt til þess að hundruð þúsunda atvinnulaust og bláfátækt verkafólk leitaði vestu á bóginn.
Þess ber að geta að Hæstiréttur snéri þessum dóm við og fór fram á það við héraðsdómara hvort vildi ekki vera svo vænn að lesa yfir dómskjölin. Þar kæmi glögglega fram að þau ummæli sem ég var dæmdur fyrir hefði ég aldrei sagt, heldur væru þar um að ræða útlagning fréttamanns á ræðu minni og tilvísunum í fundargerðir.
Nú eru liðin 10 ár og við erum enn á nákvæmlega sama stað, stjórnmálastéttin hefði alltaf vikið sér undan því að taka á þessum ósóma. Verkalýðshreyfingin glímdi reyndar við starfsmannaleigur í Kárahnjúkum 2003 og við í Rafiðnaðarsambandinu glímdum við rússneska starfsmannaleigu árið 1998 vegna lagningar háspennulínu frá Búrfelli.
