Sólveig Anna, Mogginn og SALEK

Birgir Dýrfjörð skrifar:

 Í Morgunblaðinu 21.2. sl. var grein um nýkjörinn formann Eflingar, Sólveigu Önnu Jónsdóttur, og stöðu hennar í félaginu eftir hatröm átök og yfirburða sigur hennar í kosningum.

Greinin var í Staksteinum, sem eru einkadálkur háttsettra í ritstjórn blaðsins, og ætlaðir til að hafa áhrif á viðhorf lesenda til viðkomandi mála. Mér fannst greinin vera rætin og ómerkileg.

Erindi Moggans var augljóslega að gera lítið úr sigri Sólveigar Önnu í stjórnarkjöri Eflingar, og draga þannig úr afli hennar sem formanns, og þar með styrk Eflingar í komandi samningum.

Í formannskjörinu hlaut Sólveig Anna 54% greiddra atkvæða.  Þó sóttu að henni tvö lið.

Annað liðið hafði þá forgjöf, að hafa stuðning stjórnar og trúnaðarráðs Eflingar.

Við eðlilegar aðstæður hefði sú forgjöf gefið öruggan sigur,- það var þó öðru nær.

Hitt liðið  var eins og ráðvillt sál milli tveggja heima. Virtist ekkert vita hvar hún var eða til hvers.

Bæði liðin buðu enga kosti utan þann eina, að þau væru ekki Sólveig Anna!

Til að sanna þá kosti að vera ekki Sólveig Anna, þá dreifði þetta fólk andstyggilegu persónuníði, sem það fór með eins og munkar að síþylja möntru: Hún er galin; Hún æpir á fólk; Hún er haldin ofsóknarbrjálæði; Hún er illgjörn; Hún er heimsk; Hún er grimmlynd og hefnigjörn;  Hún er kolklikkuð og geðveik;  Hún er á móti SALEK og því hættuleg fyrir þjóðarhag;

SALEK samkomulagið er m.a. sú kenning, að til að geta bætt hag þeirra, sem lökustu kjörin hafa,  þá þurfi fyrst að stækka þjóðarkökuna.

Og þá spyr láglaunafólkið :

Við, sem höfum enga peninga og lifum á núðlum og vatni síðustu daga hvers mánaðar, og hímum fyrir allra augum í auðmýkjandi biðröðum, að sníkja börnum okkar mat þann daginn.

Við, sem lifum alla daga í öryggisleysi, og kvíða um óvænt útgjöld, sem við ráðum ekki við.   

Við, sem náum ekki svefni né hvíld um nætur af ótta og kvíða um afkomu okkar og barna okkar.

Hvað varðar okkur um SALEK og stækkun þjóðarkökunnar? 

Og svarið er.

Við höfum ekkert úthald að bíða þess að þjóðarkakan verði stækkuð í hægagangi.

Það sem okkur varðar mest um nú er, að þjóðarkakan, sem við eigum í dag, og við höfum skapað. 

Okkur varðar  að henni verði réttlátar skift.  Okkur varðar mestu að leiðrétta þá misskiptingu lífsgæða, sem nú viðgengst, og  það svívirðilega ranglæti og þá niðurlægingu sem henni fylgir.

Við vitum vel, að réttlát leiðrétting næst ekki nægjanlega fljótt með samningum við vinnuveitendur.

Því verður að tala ríkisvaldið til skilnings á þeirri skyldu, að því beri að leiðrétta rangláta skiptingu þjóðarkökunnar. T.d. með vaxtabótum, húsaleigubótum, fjölskyldubótum o.fl.

Þá fyrst getum við vænst þess að ná þeim friði , sem þarf til að stækka þjóðarkökuna.

Láglaunafólk verður síðan sjálft að brjóta þá hlekki, sem það ber.  Það gera ekki aðrir.

Við vitum, að aflið til brjóta þá hlekki býr í skipulögðum samtakamætti láglaunafólks.

 Við vitum líka vel, að samtakamátturinn í Eflingu skilaði okkur „Lífskjarasamningunum“, sem voru umtalsverð kjarabót. 

Þeim samtakamætti var þá stjórnað af konu,  sem kölluð hefur verið „kolklikkuð kelling“ í Eflingu.

Kannski þarf verkalýðshreyfingin fleiri „kolklikkaðar kellingar“.

Að lokum.  Að greiða gjaldkera, sem telur peninga himinhá laun, og greiða svo þeim sem gæta barna okkar, skít og skömm í bollabroti.  Er það ekki kolklikkað verðmætamat?

(Höf. er rafvirki og í flokksstjórn Samfylkingarinnar)