Aumingja vesalings mennirnir, móðursýkin hefur gert það að verkum að þeim er bara ekki sjálfrátt.
Sólveig Anna skrifar:
Staksteinar í dag: Enginn tók undir orð formanns Eflingar um að hlakka til verkfalls!
Í heimi Staksteina er sá fjölmenni hópur kvenna sem kom saman í gær „enginn“, enda ekki til siðs í þeirri veröld að sjá, heyra, hvað þá hlusta á láglaunakonuna. Ef að Staksteinar gætu gert eitthvað annað en að hlusta á þvaðrið í sjálfum sér hefðu þeir mögulega heyrt fagnaðarlætin úr Gamla bíó þar sem láglaunakonur alls staðar að úr heiminum komu saman í gær og sannarlega glöddust yfir því að hafa lagt niður störf.
Ég hef lengi vitað að margt er ekki í boði fyrir láglaunakonur; ekki í boði að eiga eigið húsnæði, ekki í boði að hugga sig við að eftirlaunaaldurinn verði nú í það minnsta laus við fjárhagsáhyggjur, ekki í boði að fá nóg útborgað til að duga frá einum mánaðamótum til næstu, og svo framvegis og svo framvegis. En ég vissi ekki fyrr en á fimmtudagskvöldið að það væri heldur ekki í boði að gleðjast yfir því að fá tækifæri til að sýna fram á grundvallarmikilvægi okkar í efnahagskerfinu. Ég var þangað til á fimmtudagskvöldið enn svo barnaleg að halda að við mættum vera glaðar og sýna gleði þegar okkur sýndist. En nei, það er greinilega partur af taktík vellauðugrar stéttar fjármagnseigenda og atvinnutækja-stjórnenda að reyna að gera gleði kvenna ósiðlega og hneykslanlega. Ég er enn þá að vinna með viðbrögð mín við þessari óforskömmuðu tilraun til að gera lítið úr baráttu okkar og aðferðum mínum. Þannig að í bili er ég að pæla í segja:
Aumingja vesalings mennirnir, móðursýkin hefur gert það að verkum að þeim er bara ekki sjálfrátt.
