Sigmundur Davíð er lýðskrumari

Björn Leví Gunnarsson skrifar um Sigmund Davíð Gunnlaugsson:

„En þegar stjórn­mál­in snú­ast um ímynd frem­ur en mál­efni breyt­ast þau í leik­hús þar sem allt snýst um per­sónu­sköp­un. Meg­in­mark­miðið verður þá jafn­vel að koma höggi á per­sónu and­stæðings­ins frem­ur en að rök­ræða mál­efn­in.“

Segir einn helsti notandi þeirrar ræðutækni á Íslandi í dag.

Sjá leikhúsið um leiðréttinguna sem var bara fyrir suma. Sjá leikhúsið um baráttuna gegn vondu kröfuhöfunum þegar hann var sjálfur kröfuhafi. Sjá hvernig hann hunsaði niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslu um stjórnarskrá. Sjá lygina um ofgreiðslu skatta.

Það er ekki verið að höggva að persónu þegar orð og athafnir hennar eru gagnrýnd og hrakin með gögnum og rökum. Leiðréttingin átti að vera almenn en var bara fyrir suma, hún var til dæmis ekki fyrir námsmenn og leigjendur. Hún var ekki fyrir þá sem voru búnir að missa húsnæðið sitt. Baráttan gegn kröfuhöfunum er innantóm þegar þú situr beggja vegna borðsins. Það er spilling. Það kallast ekki að borga of mikla skatta þegar of litlir skattar voru borgaðir þannig að það þarf að leiðrétta það eftir á.

Þessi stjórnmálamaður skilur eftir sig slóð ósanninda og þvælu í einhverri aumri nauðvörn gagnvart því augljósa. Það er ekki persónuárás að benda á það. Það er hins vegar verulega aumt að kenna öðrum um eigin vandamál. „Nei þú!“ rökræður eru slæmar rökræður … og eru hérna í boði formanns flokks sem þykist kenna sig við róttæka rökhyggju. Það eina róttæka við hana er að hún er gersamlega röklaus og gegnsýrð af rökvillum og þessum tilraunum til þess að koma „höggi“ á aðra sem hann gagnrýnir sjálfur.

Hræsni í hnotskurn.

Ef ég næðist á upptöku að tala um Sigmund Davíð sem stjórnmálamann þá myndi ég kalla hann lýðskrumara, óheiðarlegan og orðið fáviti myndi örugglega læðast þar einhversstaðar inn. Ég er með ástæður fyrir því að hafa þessa skoðun um Sigmund sem stjórnmálamann. Ég túlka þær ástæður í tilfinningu í einrúmi með þessum orðum en í tilefni atburða undanfarinna mánaða þá finnst mér eðlilegt að deila þeim skoðunum. Vissulega hafa þær áhrif á allt sem ég heyri Sigmund segja, fyrri reynsla hefur áhrif auðvitað, en stundum kemur eitthvað málefnalegt frá honum. Ég tel mig geta greint þar á milli og fordæmi ekki allt sem kemur frá honum. Þegar það kemur að faglegu starfi í þessu stórkostlega furðulega umhverfi sem þingið er þá verður maður að staðaldri að horfa fram hjá skoðunum sínum varðandi aðra þingmenn. Það eru hins vegar mörk. Hjá mér eru þau mörk gagnvart Sigmundi að hleypa honum í völd. Hann kann ekkert með þau að fara.

Ég þekki hann ekkert persónulega og hann er örugglega allt öðruvísi en það, ég kann alveg að meta hans innra nörd sem skín í gegn af og til. En sem stjórnmálamaður … vinsamlegast hættu þessu bulli.

Kannski er þetta það sem Sigmundur átti við með „að allir aðrir tala svona líka“. Þetta er það næsta sem ég kemst í innihaldi að klaustursupptökunum. Endilega berið það saman við það sem þeir þingmenn höfðu að segja og leggið eigið mat á samanburðinn.

Þessi pistill er í boði þess að mér gersamlega ofbýður þetta leikrit sem Sigmundur býður í sífellu upp á. Mér finnst mikilvægt að kafa eins djúpt niður í þær tilfinningar og ég kemst til þess að sýna það á mannamáli hversu mikið bull mér finnst þetta vera hjá honum. Það er ekki málefnalegt að kalla hann fávita (lýðskrumari og óheiðarlegur sem stjórnmálamaður er rökstyðjanlegt) en ég geri það samt af því að ég er að reyna að lýsa þeim tilfinningum mínum sem þessi orð hans vekja hjá sjálfum mér. Venjulega myndi ég halda því fyrir sjálfan mig af því að ég veit að þetta er ómálefnalegt og ósatt. Auðvitað er hann ekki fáviti. Mér líður samt þannig og mér finnst mikilvægt að fólk viti hvernig mér líður með þetta. Biðst afsökunar á orðbragðinu.