„Það er áleitin spurning hvort vit sé í því að taka þátt í stjórnmálum, leggja sjálfan sig og verk í dóm kjósenda. Að leggja höfuðið undir!
Ég hef tvisvar áður tekið þátt í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Suðvesturkjördæmi. Hið fyrra sinni árið 2012 fyrir kosningar 2013 fékk ég næstflest atkvæði í prófkjörinu og næstflest atkvæði í fyrsta sæti. Niðurstaðan varð 4. sæti á lista Sjálfstæðisflokksins.
Í hinu síðara sinni kom framboð sem beinlínis var stefnt gegn mér, en niðurstaðan varð aftur fjórða sæti á lista Sjálfstæðisflokksins.
Eftir að úrslit lágu fyrir í prófkjörinu 2016 var stefnt að því leynt og ljóst að ég skyldi færður niður um sæti.
Sú varð niðurstaðan; ég var færður úr fjórða sæti í fimmta! Og ég hélt friðinn! Án þess að fá aukatekið takk fyrir!
Þeir sem á undan mér voru töldu þessa færslu tæra snilld, enda var hún ekki á þeirra kostnað.
Fimmta sæti dugði til þingmennsku árið 2016 en það dugði ekki í kosningunum 2017.
Enn á ný hyggst ég gefa kost á mér í prófkjöri hjá Sjálfstæðisflokknum í Kraganum fyrir kosningar í haust. Hvert skal stefnt? Eins ofarlega og kostur er, því það virðist regla fremur en undantekning að skáka mér til á listanum. Þriðja sæti eða hærra!
Ég er á góðum aldri. Ég er yngri en Bretadrottning og breski ríkisarfinn. Ég er yngri en forseti Bandaríkjanna. Þroskaðir þurfa sinn fulltrúa,“ þetta allt má lesa góðri grein Vilhjálms Bjarnasonar.