Skoðun „Umboðsmaður Alþingis hefur… …gerst liðsmaður í flokki þessara ófagnaðarmanna. Það er eins og embættismaðurinn vilji koma höggi á ráðherrann.“ Svör og skýringar ráðherrans skipta hann engu máli.“ Þannig meðal annars skrifar Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrum hæstaréttardómari í grein í Morgunblaðinu, og á þar við lekamálið og fjölmiðlaumfjöllun um það.
Þar gagnrýnir hann harkalega Tryggva Gunnarsson umboðsmann Alþingis.
„Menn skulu taka eftir því að umboðsmaðurinn mun búa sér til mál á hendur ráðherranum úr þeim efnivið sem hann þykist hafa. Þetta mun hann gera þó að fyrir liggi upplýsingar um að hann hafi ekki talið nokkra ástæðu til að taka upp „að eigin frumkvæði“ athugun máls vegna afskipta fyrri ráðherra dómsmála af rannsókn sakamála; afskipta sem klárlega samrýmdust ekki lögum.“
Jón Seinar ímyndar sér hver viðbrögð forvera Tryggva í embætti yrðu við þeirri stöðu sem nú er uppi.
„Með ómálefnalegri þátttöku sinni í tilefnislausri aðför að ráðherranum grefur umboðsmaður Alþingis undan embættinu sem honum hefur verið trúað fyrir. Sá lögfræðingur sem fyrstur gegndi þessu embætti, eftir stofnun þess á árinu 1987, aflaði því almennrar virðingar, enda var þar á ferð einhver vandaðasti og virtasti lögfræðingur þjóðarinnar, Gaukur Jörundsson, sem nú er látinn. Það hefði orðið honum þungbært að sjá hvernig sá sem nú gegnir þessu embætti notar það í pólitískum hráskinnaleik sem hann sjálfur hefur valið að taka þátt í.“
Hér er greinin í heild:
Fyrir nokkrum dögum var skýrt frá því í fréttum að umboðsmaður Alþingis hefði tekið það upp að eigin frumkvæði að óska upplýsinga frá innanríkisráðherra í tilefni af ásökunum í DV á hendur ráðherranum. Hafði blaðið haldið því fram að ráðherrann hefði haft ólögmæt afskipti af rannsókn lögreglunnar í Reykjavík á ætluðum leka úr ráðuneytinu á trúnaðarupplýsingum sem vörðuðu málefni nafngreinds hælisleitanda.
Ráðherrann svaraði erindi umboðsmannsins tveimur dögum síðar. Kom fram í svarinu að ráðherra hefði átt fjóra fundi með lögreglustjóranum á því tímabili sem spurningar umboðsmanns tóku til. Enginn þeirra hefði verið boðaður til að fjalla um það mál sem um ræddi. Hún hefði jafnframt átt símtöl við lögreglustjórann á þessu tímabili á sama hátt og við aðra embættismenn sem undir ráðuneytið heyrðu.
Í svarinu kom líka fram að ráðherrann og aðrir starfsmenn í ráðuneytinu hefðu gert allt sem í þeirra valdi hefði staðið til að greiða fyrir þessari rannsókn. Hefði ráðherrann ekki gert neitt til að hamla framgangi hennar. Hún hefði hins vegar haft orð á því að rannsóknin hefði tekið langan tíma og hefði það verið bagalegt fyrir sig, ekki síst vegna þess að hún hefði í upphafi rannsóknarinnar tekið fram að hún myndi ekki tjá sig um hana opinberlega fyrr en henni væri lokið. Þá vakti hún athygli á því að ráðuneytið hefði í varðveislu sinni mikið af trúnaðarupplýsingum um einkamálefni fjölda fólks. Væri hagsmunum þess hætt meðan utanaðkomandi aðili fengi aðgang að þeim á þann hátt sem af rannsókninni leiddi. Þau hefðu enga þýðingu fyrir rannsókn lögreglu.
Eftir að bréf ráðherra hafði birst á opinberum vettvangi lýsti lögreglustjórinn sem í hlut á samþykki sínu við svari ráðherra.
Með framangreindum hætti lá fyrir að ráðherrann hafði veitt fullnægjandi svör við spurningum umboðsmannsins. Sá embættismaður sem í hlut átti og einn gat vitað hafði staðfest réttmæti svaranna. Afskiptum umboðsmannsins hefði því átt að vera lokið. En ekki aldeilis. Nú birtir hann almenningi upplýsingar um nýtt erindi til sama ráðherra. Þar eru bornar fram frekari spurningar sem augljóslega hafa ekki minnstu þýðingu fyrir upphaflegt erindi umboðsmannsins. Meðal þeirra má finna kröfu um að hann fái að vita um »hvaða málefni/viðfangsefni voru til umfjöllunar á þessum fundum«. Einnig vill hann vita hver hafi boðað lögreglustjórann til fundanna, óskar eftir gögnum um þau málefni sem þar hafi verið fjallað um og krefst jafnvel enn frekari upplýsinga sem ekki hafa nokkra þýðingu fyrir það málefni sem á að hafa verið tilefni afskiptanna í upphafi.
Hanna Birna Kristjánsdóttir innanríkisráðherra hefur mátt sæta óhæfilegum árásum vegna þessa máls. Hið ofnotaða hugtak einelti kemur þar í hugann og nú af fullu tilefni. Fremstir í flokki hafa farið óvandaðir blaðamenn og pólitískir andstæðingar ráðherrans tónað undir. Umboðsmaður Alþingis hefur með þessu nýjasta útspili sínu gerst liðsmaður í flokki þessara ófagnaðarmanna. Það er eins og embættismaðurinn vilji koma höggi á ráðherrann. Svör og skýringar ráðherrans skipta hann engu máli.
Menn skulu taka eftir því að umboðsmaðurinn mun búa sér til mál á hendur ráðherranum úr þeim efnivið sem hann þykist hafa. Þetta mun hann gera þó að fyrir liggi upplýsingar um að hann hafi ekki talið nokkra ástæðu til að taka upp »að eigin frumkvæði« athugun máls vegna afskipta fyrri ráðherra dómsmála af rannsókn sakamála; afskipta sem klárlega samrýmdust ekki lögum.
Með ómálefnalegri þátttöku sinni í tilefnislausri aðför að ráðherranum grefur umboðsmaður Alþingis undan embættinu sem honum hefur verið trúað fyrir. Sá lögfræðingur sem fyrstur gegndi þessu embætti, eftir stofnun þess á árinu 1987, aflaði því almennrar virðingar, enda var þar á ferð einhver vandaðasti og virtasti lögfræðingur þjóðarinnar, Gaukur Jörundsson, sem nú er látinn. Það hefði orðið honum þungbært að sjá hvernig sá sem nú gegnir þessu embætti notar það í pólitískum hráskinnaleik sem hann sjálfur hefur valið að taka þátt í.
