Segir hægrimenn í herferð gegn Kristrúnu: „Huglausar leyniskyttur sem skjóta á saklaust fólk úr launsátri“

Björn Birgisson segir að „nú hafa nafnlausir aumingjar á hægri vængnum hafið sína herferð gegn Kristrúnu Frostadóttur vegna þess að þeir óttast hana og uppgang hennar.

„Orðið á götunni“ er nafnlaus fastur dálkur á DV og ekki þarf að efast um að nafnleysið er til komið vegna hugleysis höfundarins; þeir sem tjá sig undir nafnleysi eru eins og huglausar leyniskyttur sem skjóta á saklaust fólk úr launsátri.“

Segir að „á dögunum fjallaði Orðið um samskiptavanda innan þingflokks Samfylkingarinnar sem varð til þess að vinnustaðasálfræðingur var kallaður til.“

Bætir við:

„Snerist hinn meinti samskiptavandi að stærstum hluta um samskipti Kristrúnar og Oddnýjar G. Harðardóttur, fyrrum formanns flokksins. Eins og alltaf þegar kemur að samskiptavanda fólks er flókið að greina ástæðuna en ljóst er að ekki hjálpar til að Kristrún virðist hafa gert hinn þekkta bandaríska frasa – „my way or the higway“ – að sínum.“

Björn færir í tal að „tilvitnuð orð vöktu athygli mína og ég ákvað að fylgja ásökuninni eftir og leita eftir staðfestingu á að rétt væri með farið – eða staðfestingu á að hér væri um uppblásinn lygaþvætting að ræða að hætti andlitslausra ómenna í DV útibúi skrímsladeildarinnar.

Komst að þessu með samtölum við margt fólk sem þekkir vel til. Stuttu eftir að þingveturinn hófst eftir haustkosningarnar hvatti þingflokksformaðurinn, Helga Vala Helgadóttir, þingflokkinn til að eiga spjall við íþróttasálfræðing sem hún hefur góða reynslu af, ekki vegna einhvers ágreinings milli Oddnýjar og Kristrúnar, eins og nafnlausi heigullinn heldur fram, heldur frekar til að undirbúa „liðið sitt“ fyrir átök komandi þingtíðar.“

Nafnlausi hugleysinginn hefur haft einhvern ávæning af þessu og ákveðið að búa til „frétt“ til að hefja áróðursherferð sína gegn Kristrúnu Frostadóttur og þjóna þannig sinni brengluðu lund.“

Hann nefnir að endingu að „þarna er raðað saman litlum kjaftasögum, búið til nýtt samhengi úr þeim og þær síðan blásnar upp eins og raunsannar stórfréttir.

Manni verður hugsað til dómarans sem sýknaði ruddann sem fullyrti margoft opinberlega að maður nokkur væri síríðandi börnum, án þess að nokkur kæra lægi fyrir um það – hvað þá uppkveðinn dómur. Sem best gætu dómarinn sá og höfundur Orðsins á götunni verið perluvinir.“