Séra Hildur Eir Bolladóttir skrifar grein, og birti á Facebook, sem á erindi til margra.
Það eru kannski ekki allir jafn opnir niður í rass eins og ég og skrifa heila bók um eigin kvíða og þráhyggju og svo framvegis, en flest okkar mæta þó allskonar hindrunum í lífinu, ekki síður þeir sem ná langt og verða til dæmis seðlabankastjórar Íslands. Ásgeir Jónsson er fyrrverandi mágur minn, ég er búin að þekkja hann frá því ég var fermd. Þegar ég kynntist honum fyrst glímdi hann við gríðarlega mikið stam, svo slæmt, að stundum sat hann hreinlega fastur í miðju orði og þurfti að þagna og bíða af sér brimskaflinn uns næsta orð lét á sér bæra. Oft fann maður hvað þetta var honum sárt því ekki vantaði að honum lægi mikið á hjarta, hvort sem það nú tengdist hagfræði, sagnfræði eða bókmenntum. Þegar ég var unglingur tókumst við Ásgeir oft á um allskonar hluti enda áhöld um hvort okkar væri þrjóskara.
Þegar Ásgeir var við sitt doktorsnám og hann og systir mín þá búsett í USA sótti hann sér aðstoð til að vinna með sinn talgalla og náði undraverðum árangri og satt best að segja ber ég ekki minni virðingu fyrir því en doktorsprófinu hans sem hann þó lauk með miklum ágætum. Og það verð ég að segja að í dag þegar ég hlustaði á hann í fjölmiðlum og hann sagðist ætla að gera embættið gagnsærra með því að vera í meiri tengslum við fjölmiðla þá hugsaði ég með mér “ andskotinn Ásgeir þú vannst þrjóskukeppnina, burstaðir hana raunar, auðvitað ætlarðu ekki að víkjast undan þessari áskorun með þitt stam. Respect gamli. Ásgeir Jónsson.