Jón Örn Marinósson skrifaði þetta:
„Fundur Evrópuráðs í Reykjavík fór gjörsamlega fram hjá okkur hjónum og öðrum vorboðum í undirhlíðum Bjarnarfells, neðst í Haukadal. Grátittlingur, sem ég hitti að máli áðan, sagði of snemmt að meta hvort einhver áþreifanlegur árangur hefði náðst af þessari tveggja miljarða samkomu. Hann hefði um annað hugsa enda nóg að iðja fyrir grátittling að tína strá í hreiðrið sitt. Hrossagaukurinn sagðist ekki gera ráð fyrir neinum breytingum á lífi sínu eftir þennan fund, hann yrði áfram að verja sitt óðal og ætti ekki til þess önnur ráð en að steypa sér niður og láta hvína í stélfjöðrum; hann hefði hvorki ríkislögreglustjóra, hríðskotabyssu eða dróna. Allir voru mófuglar sammála um að hefði verið nær að þetta fyrirfólk í Hörpu hefði samþykkt að hann hætti að rigna um sunnan- og suðvestanvert landið. Máríátlan benti þó á að væri ekki gott upp á lífið og nútvitundina að vera svona neikvæður. Smáþjóð eins og þessir Íslendingar gætu verið stoltir af framkvæmd fundarins og skipulagi öryggisgæslu. „Vonandi að þeir, með Katrínu og Þórdísi í fararbroddi, rekist fljótlega á aðra tvo miljarða til þess að geta hugsað betur um smáfugla eins og mig,“ sagði máríátlan. Þar með brosti hún fallega eins og forsætisráðherra, dillaði stélinu og flaug inn í súldina yfir regnvotu kjarri.“
