Gunnar Smári skrifar:
Gallinn við hina svokölluðu frjálslyndu miðju er að hún er hvorki miðja né frjálslynd. Hún gengst fullkomlega inn á þá efnahagsstefnu sem mótuð var í gagnbyltingu hinna ríku gegn auknum völdum og bættum lífskjörum almennings á eftirstríðsárunum, nýfrjálshyggjunni; og er því í reynd hægri stefna en engin miðja. Og þar með nær frjálslyndi hennar ekki til nema lítils hluta almennings, aðeins þau sem hafa efni á frelsinu njóta þess en hin efnaminni búa við sömu kúgun og ófrelsi sem fyrr. Því miður hefur Samfylkingin ekkert lært af hruni Blairismans; vegvillum vinstrisins á tímum nýfrjálshyggjunnar. Samfylkingin stillir sig æ meir inn á stefnu Viðreisnar, stjórnmálaarm ýmissa hagsmunasamtaka fyrirtækja- og fjármagnseigenda, og fellst á þær átakalínur sem Viðreisn dregur; að átökin snúist um frjálslyndi og að Sigmundur Davíð sé höfuðandstæðingur íslenskra alþýðu; ekki að átökin snúist um jöfnuð og réttlæti og að auðvaldið sé höfuðandstæðingur alþýðunnar.
Þetta sést glögglega bæði í meirihlutanum í borginni og í stjórnarandstöðunni á þingi, hvernig Samfylkingin hefur tekið upp helstu baráttumál Viðreisnar um markaðsvæðingu, útvistun og einkavæðingu allra hluta, trúnna á að markaðurinn og alþjóðastofnanir muni færa almenningi betra samfélag en ekki stéttabarátta og pólitísk barátta fyrir réttlæti og jöfnuð.