Það hlýtur að verða stóra krafan í komandi Alþingiskosningum.
Ragnar Þór Ingólfsson skrifar:
Í úttekt Viðskiptaráðs er farið yfir mikilvægi þess að lífeyrissjóðir komi að innviðafjárfestingum. Bent er á lönd eins og Kanada og Ástralíu í þeim efnum.
Af öllu sem upp er talið meðal fjárfestingakosta fyrir lífeyrissjóði er ekki einu orði minnst á íbúðarhúsnæði. Eða þá staðreynd að innviðafjárfesting í íbúðarhúsnæði og húsnæðisfélögum er regla frekar en undantekning hjá lífeyrissjóðum í Evrópu, sérstaklega í þeim löndum sem við berum okkur einna helst saman við.
Fyrir Viðskiptaráð er húsnæðisskortur líklega hið besta mál.
Er það meðvitað gert að undanskilja einn mikilvægasta innliðinn í þessari úttekt? Úttekt sem telur upp sæstreng og raflínur?
Fyrir liggur að í uppsiglingu er mjög alvarlegur húsnæðisskortur með öllum þeim ömurlegu samfélagslegu áhrifum sem það hefur í för með sér. En rétt er að geta þess að um 7.000 manns búa nú þegar í óleyfisíbúðum, eða óviðunnandi húsnæði.
Það er ljóst að í uppsiglingu er mikill þrýstingur á að lífeyrissjóðir fjármagni gríðarlega áhættusamar framkvæmdir. Framkvæmdir eins og sæstreng sem gefur hagsmunahópum sem fjárfest hafa í jörðum með virkjanaleyfum tækifæri til að tengjast inn á risastóran raforkumarkað.
Það er þá gott að láta lífeyrissjóði almennings taka þá miklu áhættu að fjármagna sæstreng og raflínukerfið sem þarf til. En fyrir Viðskiptaráð er húsnæðisskortur líklega hið besta mál. Þannig heldur húsnæðisverð áfram að hækka og fjárfestar græða, leiga hækkar, og fjármálastofnanir tryggja veðrétt.
Það er ljóst að fólkið í landinu þarf að taka til sinna ráða og krefjast þess að sjóðfélagar/eigendur kjósi stjórnir lífeyrissjóða í stað atvinnulífsins.
Það hlýtur að verða stóra krafan í komandi Alþingiskosningum.