Nýlegt upphlaup Lilju Alfreðsdóttur um mikla innviðauppbyggingu er afar rýrt í roðinu.
Sigurjón Þórðarson skrifar:
Lítið sem ekkert er að gerast í einu né neinu hjá ríkisstjórninni nema þá helst að passa upp á Samherja og vini og fjölskyldu Bjarna Ben.
Nýlegt upphlaup Lilju Alfreðsdóttur um mikla innviðauppbyggingu er afar rýrt í roðinu og virðist helst ganga út á að koma sér og flokknum í umræðuna, í þeirri von að að hífa upp fylgi Framsóknar um 1 eða 2%.
Sömuleiðis ætti ríkisstjórnin að fara yfir rök þeirra sem telja sjálfgefið að auka frelsi til fiskveiða og þar með afla á Íslandsmiðum.
Áhersla ríkisstjórnarinnar er á „sölu“ Íslandsbanka og þá ekki á þeirri forsendu þess að bankinn verði neytendavænn fyrir fyrirtæki og almenning – Nei beitan er að fá sem mest fyrir hann til þess að hægt verði að byggja upp innviði samfélagsins! Það hafa allir heyrt þessar einkavinavæðingaræðu Katrínar Jakobsdóttur áður, enda eru þær skrifaðar af Sjálfstæðisflokknum.
Ef ríkisstjórnin vill raunverulega innspýtingu þá er auðveldasta leiðin að skylda að fiskur fari opinn fiskmarkað en það myndi skjótt kippa stoðunum undan sölum á fiskafurðum í gegnum skúffur í skattaskjólum og verðmæti skila sér inn í íslenskt hagkerfi.
Sömuleiðis ætti ríkisstjórnin að fara yfir rök þeirra sem telja sjálfgefið að auka frelsi til fiskveiða og þar með afla á Íslandsmiðum.
Það blasir við að það ráðgjöf sem leiðir til minni afla í öllum fisktegundum er alls ekki að gera sig. – Einhverra hluta vegna þá virðist algert árangursleysi og loðnubrestur ekki vera líkleg forsenda fyrir endurskoðun á starfsháttum Hafró.
Miklu meiri líkur eru til þess miðað við stöðuna í íslenskum stjórnmálum að langvinn en lágvær umræða um einelti og kynferðislega áreitni á Hafró verði til þess að kynjafræðingar forsætisráðuneytisins rannsaki hvort að kynblinda stjórnenda hafi komið í veg fyrir árangur!
Ekki er ólíklegt að niðurstaðan verði eitthvað á þá leið; að bæta þurfi kynjasamþættingu í heildrænni stefnumótun í loftlagsmálum með tilliti til breytinga í hafinu.