Hugsanlega vill þessi þýski Aufhäuser eða þvílíkir koma okkur til „hjálpar“ á ný.
Ragnar Önundarson skrifar:
Sala á bönkum eða eignarhlutum í bönkum er alltaf á dagskrá, en ekkert gerist. Óvissa ríkir um hvernig haga beri eignarhaldinu svo mistök verði ekki endurtekin. Að „fjárfestar“ komist yfir banka til persónulegra nota er óþolandi.
Ríkið á að halda eftir 34-40% hlut í bönunum. Ástæðurnar sæki ég í reynslu okkar í hruninu:
1. Bankar fara með „annarra manna fé“. Fjárfestar (kapítalistar) sækjast mjög eftir slíku fé í sínum umsvifum, ekki síður en sósíalistar. Þetta þýðir að eignaraðild verður að vera MJÖG dreifð. Lífeyrissjóðir fara með almannafé og gera má undantekningu hvað þá varðar, skv. nánari reglum. Enginn má eiga svo stóran hlut að hann geti tekið sparifé almennings til eigin nota á ný.
2. Umtal um aðkomu erlendra banka hefur lengi reynst orðagjálfur. Hugsanlega vill þessi þýski Aufhäuser eða þvílíkir koma okkur til „hjálpar“ á ný. Á meðan norrænir bankar þora ekki munu aðrir ekki þora. Bergen er stærri markaður en Ísland, samþjappaður á lítið svæði, þar er bara einn erlendur banki, sérhæfður í „shipping“.
3. Bankastarfsemi er að hluta til „innviðir“ sem annast ómissandi greiðslumiðlun. Þess vegna verður ríkið að grípa inn í ef illa ætlar að fara. Þess vegna má líkja bönkum við veitustofnanir. Einkavæðing slíkra er umdeilanleg verður að vera háð reglum sem verja hagsmuni almennings örugglega.
4. Nú heyrir maður síendurtekið að bankastarfsemi sé svo áhættusöm að ríkið eigi að losa sig við hana. Ríkið situr uppi með áhættuna hvort sem er ! Ríkið kemur til bjargar með fjármunum almennings, ef áföll verða, reynslan sýnir það. Þessi rök halda ekki, enda koma þau úr munni þeirra sem þekkja hagræði þess að komast í sparifé almennings.
5. Peningar eru hvorki vara né ,,þjónusta” í venjulegum skilningi þess orðs. Þeir eru ávísun á verðmæti af öllu tagi. Af slíku fær fólk aldrei nóg. Þess vegna er ekki mögulegt að „metta“ peningamarkað með framboði þar til verðið (vextirnir) viðhalda jafnvæginu. Þess vegna þarf ALLTAF að skammta peninga og EINA leiðin er að krefjast öruggra trygginga, veða, fyrir lánum. Af þessari ástæðu töluðu prófessor Ólafur Björnsson og Jónas Haralz um að ríkisfjármálum og peningamálum YRÐI að stjórna með harðri hendi! Þeir voru frjálshyggjumenn en ekki nýfrjálshyggjumenn.
6. Vegna þessa óleysanlega ójafnvægis framboðs og eftirspurnar er alltaf viss skömmtun á lánsfjármörkuðum. Það þýðir VÖLD. Óhjákvæmilegt er að krefjast að völdum sé beitt varfærnislega. Valdajafnvægi er ein leiðin. Önnur að fela þau mönnum sem reynsla sýnir láta ekki eiginhagsmuni ráða för. Hvort tveggja, til öryggis.
7. Mikilvægt er að skilja að bankarekstur er „fag“. Fagmennsku er þörf. Gamli bankamannaskólinn innrætti nemendunum, starfsfólkinu, varúð. Hann var lagður niður. Í Þýskalandi hefur lengi verið krafist fagmenntunar til að fá verslunarleyfi og sama gildir um bankamenn.
Stuðningreikningur Miðjunnar er
515-26-521009
Kennitala 521009-2920.
