Þátttaka þeirra frænda í hrunsmálum, sem leiddu til stórfelldra áfalla í viðskiptalífinu.
Ragnar Önundarson skrifar:
„Forréttindablinda“ felst í því að láta hagsmuni sína ráða og þiggja eitthvað sem ekki væri í boði án forréttindanna.
Þórdís K. R. Gylfadóttir þáði ráðherraembætti þrátt fyrir að vera númer tvö á framboðslista flokks síns. Formaðurinn vildi konu af því að hann hélt að ásýnd vægi meira en innihald. Þegar staða varaformanns losnaði stökk hún til og lýsti yfir framboði. Aðrir viku fyrir henni „af því að hún er kona“ og vitað var að ásýndin skiptir formanninn meira máli en innihaldið. Metnaðurinn er svo mikill að litið er fram hjá því að varaformaður sem ekki hefur burði til að vera formaður lendir í pínlegri stöðu þegar gengið verður fram hjá honum í formannskjöri.
Flokkurinn hefur verið óheppinn í kvennamálum.
Áslaug Arna var kjörin ritari flokksins (þó enginn viti í hverju það hlutverk felst) til að friða stuttbuxnadeildina, þessa sem vill áfengi í matvöruverslanir og afnám banns við fjölkvæni /-veri. Nú hefur formaðurinn gert hana að ráðherra, til að flokkurinn sýnist „frjálslyndur“ (frjálshyggja er nú orðið ljótt orð, sem ekki er lengur flaggað) og höfði til ungs fólks. Hún er „fulltrúi ungu kynslóðarinnar“, sem einu sinni var kosið um í Tónabæ.
Flokkurinn þarf að hverfa aftur til þess að pólitík og pólitískur styrkur skipti meira máli en ásýnd og yfirborðsmennska. Það er Bjarni Benediktsson, formaðurinn, sem er að gera mistökin. Flokkurinn hefur verið óheppinn í kvennamálum. Öflugasta konan veiktist og féll frá, svo hörmulegt sem það er. Hinar hafa allar fallið vegna mistaka sem reyndir stjórnmálamenn hefðu ekki flaskað á. Munu þær tvær ungu konur sem formaðurinn hefur fyrir „puntudúkkur“, ásýndarinnar vegna, reynast betur? Getur ekki verið að þær séu haldnar „forréttindablindu“? Getur ekki verið að það sé betra að sýna þolinmæði og bíða og afla sér starfs- og lífsreynslu ?
Getur ekki verið að það sé betra að sýna þolinmæði og bíða og afla sér starfs- og lífsreynslu?
Þegar allt kemur til alls er það formaðurinn sem „með silfurskeið í munni“ er haldinn mestri forréttindablindu. Hann fór fyrst inn á þing án prófkjörs. Þar naut hann ólýðræðislegs ættarveldis. Þátttaka þeirra frænda í hrunsmálum, sem leiddu til stórfelldra áfalla í viðskiptalífinu, hefur skyggt á öll hans störf og sífellt vakið grunsemdir um hagsmunatengsl og forréttindaaðstöðu. Fylgi flokksins hefur nær helmingast í alþingis-kosningum, þó það hafi haldið sér nokkuð vel í sveitarstjórnarkosningum. Það bendir til að margir bíði á hliðarlínunni eftir breytingum.
Nú hefur flokksforystan „valtað yfir“ stóran hluta flokksmanna í Orkupakkamálinu. Öll hafa þau þrjú komið að þessu erfiða máli, ekkert þeirra náði að skynja hug flokksmanna og leita ásættanlegra lausna. Þetta er sorgarsaga. Kannski er „forréttindablindan“ helsta vandamálið ?