Hinn 20. nóvember 2007 átti fréttamaður Stöðvar 2, Sigmundur Ernir, viðtal við Finn fátæka Ingólfsson.
Þar sagði Finnur m.a.: „Það eru tvö mál sem standa upp úr þar í ádeilum á mig. Í fyrsta lagi er það að ég beitti mér fyrir formbreytingu ríkisviðskiptabankanna úr ríkisbönkum yfir í hlutafélög og steig fyrstu skrefin í einkavæðingu bankanna. Hitt sem að var umdeilt en ég sé ekki eftir að hafa gert vegna þess að það var forsenda fyrir því og er, lagði grunninn að þeirri útrás sem að bæði bankarnir og íslensk fyrirtæki hafa staðið í í dag. Bankarnir styrktust, þeir leituðu sér erlends samstarfs, þeir gátu betur þjónað íslensku atvinnulífi og við fórum í þessa útrás sem skilaði miklum arði erlendis frá inn í samfélagið og byggði upp þessi lífskjör.“
Þeir félagar ræddu um sölu bankanna og hluta Landsbankans í Vátryggingarfélaginu og taldi Sigmundur að þau mál hefðu verið óheppileg fyrir Framsóknarflokkinn, en Finnur segir: „Í fyrsta lagi bara, Sigmundur, alveg klárt, ég hef ekki hagnast persónulega um eina einustu krónu á þessu, það er bara nákvæmlega þannig.“
Þeim viðræðendum varð tíðrætt um Vátryggingarfélagið og lét Finnur þess getið að Sverrir Hermannsson hefði mjög gagnrýnt kaup hans og félaga hans á bréfum Landsbankans í Vátryggingarfélaginu. Og Finnur segir orðrétt: „Í mínum huga er þetta enginn glæpur. Það er þetta sem menn eiga að gera í viðskiptalífinu og eina sem gerist í þessu er það að gömlu tryggingartakarnir í Samvinnutryggingum sem að hérna tryggðu einu sinni fyrir mörgum árum, áratugum jafnvel síðar, það eru þeir sem njóta ávaxtanna af þeim styrk sem að Samvinnutryggingar eru að fá út úr því að hafa verið eigandi að Vátryggingarfélaginu og þess, það á að dreifa þessum ábata og þessum arði til þess fólks sem voru tryggingartakar í Samvinnutryggingum á sínum tíma…“ Þá er bara eftir að spyrja: Hvað varð af þessum milljörðum, sem átti að dreifa svo faglega sem Finnur upplýsti? Kannski vill þingmaðurinn Sigmundur Ernir fá svar við því úr ræðustól Alþingis?
Sigmundur spyr: „En skilurðu þessa umræðu í þjóðfélaginu?“ Finnur: „Já, ég skil umræðuna í samfélaginu ágætlega og það sem hefur auðvitað gerst með þessum mikla hraða sem orðið hefur og þeim miklu eignabreytingum sem orðið hafa, þau tækifæri sem bankarnir hafa skapað og félögin og fyrirtækin í útrásinni, það hefur komið alveg ofboðslegur arður inn í landið og auðvitað er þessum arði misskipt. […] En aðalatriðið er þetta að öll þjóðin er að græða stórkostlega á þessu …“
Líklega hefir maðurinn eitthvað ofmælt að þessu sinni, enda stendur nú til að draga ónytsama sakleysingja fyrir dóm eftir löngu úreltum lögum, vegna þess að mál skipuðust á annan veg en fátæklingurinn hugði í nóvember 2007. Á meðan ganga höfuðpaurarnir lausir, Davíð, Halldór og Finnur ásamt fylgifiskum, sem þyrftu þó nauðsynlega að laxérast rækilega.
Sú lygasaga gengur staflaust, að Alfreð Þorsteinsson, meðan hann var og hét, hefði selt krónuleysingjanum Finni alla rafmagns- og hitamæla höfuðborgarsvæðisins fyrir sex hundruð milljónir króna, sem öreiginn leigir svo út fyrir aðeins kr. þrjú hundruð milljónir á ári.
Þrátt fyrir þennan góða bisniss er Orkuveitan sögð greiðsluþrota. Það er áreiðanlega mikil nauðsyn fyrir margan manninn að biðja Guð að hjálpa sér. Aðeins er spursmál um milliliðinn eins og komið er fyrir klerkastéttinni í landinu.
Greinin var birt í Fréttablaðinu í september 2010. Hún tengist jú nokkuð umræðunni um söluna á bönkunum, skömmu eftir áldamótin, og á því ágætlega við núna.
Svo ekki fari á milli mála var það Sverrir Hermannsson, fyrrverandi ráðherra og bankastjóri Landsbankans, sem skrifaði.
