„Og svei þér, Katrín Jak­obs­dótt­ir“

„Og svei þér, Katrín Jak­obs­dótt­ir. Þú, sem ég hef alltaf litið á sem tals­mann þeirra sem minna mega sín. Nú hafa jötn­ar snúið for­sæt­is­ráðherr­an­um í þessu sam­starfi við Sjálf­stæðis­flokk­inn.“

Þetta segir í góðri grein Unnar H. Jóhannsdóttir sem birt er í Mogganum í dag. Katrín ein á ekki upp á pallborðið hjá Unni.

„Veistu, Bjarni, að svona frétt­ir eru eins og blaut tuska í and­lit ör­yrkja, sem vonuðust eft­ir að kjör þeirra yrðu bætt á næsta fjár­laga­ári og hvað þýða kerf­is­breyt­ing­ar? Ert þú að meina starfs­getumat en þá verðurðu að stofna at­vinnumiðlun fyr­ir 10% ör­yrkja, 20, 30, 40, 50, 60 og 75%. Get­urðu það? Get­urðu reddað okk­ur vinnu? Ég bara spyr eins og fá­vís kona. Því starfs­getumat er ekki að gagn­ast nógu vel, þar sem vinnu­markaður­inn kall­ar á störf í fullt starf og varla hálf – það hef­ur að minnsta kosti ekki komið vel út í öðrum lönd­um. Við mynd­um svo gjarn­an vilja gera eitt­hvað til mót­væg­is en það er hæg­ara sagt en gert með all­ar þess skerðing­ar.“

Hér fer síðasta tilvitnunin í grein Unnar H. Jóhannsdóttur:

„Ég óska ykk­ur svo sann­ar­lega ekki þess að verða ör­yrkj­ar en hins veg­ar veit ég að það myndi tekju­lega ekki skipta neinu fyr­ir þig, Bjarni, þar sem mér skilst að vas­ar þínir séu djúp­ir og þú eig­ir drjúga sjóði. Hvernig á slík mann­eskja að geta skilið líf og lífs­gæði, eða rétt­ara sagt skert lífs­gæði? En Katrínu myndi ef til vill muna um það miðað við þau sem hún hef­ur í dag en síst myndi ég vilja óska ykk­ur heilsutaps. En senni­lega á hún feit­an líf­eyr­is­sjóð.“