Gunnar Smári skrifar:
„Það sem ég gerði í þessum þætti var að biðja Egil að hætta að vera fáviti þegar hann hrópaði Sovét og súrt regn yfir tal mitt um stefnu Sósíalistaflokks Íslands.“
Kosningabaráttan er svo daufleg í hinum borgaralegu miðlum að þetta er mest lesna efnið á vef Viðskiptablaðsins, tilraun blaðsins til að vinna túlkunarsöguna yfir viku gömlu Silfri. Og það er sett í þann búning sem auðvalds- og krataflokkarnir reyna að fella Sósíalista inn í á sigurgöngu þeirra; að þeir séu reiðir, helst ofbeldisfullir, skoðanasystkin morðingja og einræðisherra.
Málið er að það er enginn reiður annar en þetta fólk, það er nánast froðufellandi af reiði yfir að til skuli vera flokkur sem fölskvalaust ber fram kröfur stórs hluta landsmanna. Það taldi sig vera búið að einangra stjórnmálin við það sem auðvaldið gæti sætt sig við, vera búið að stroka almenning út af vettvangi stjórnmálanna.
Ofbeldisfólkið í íslenskum stjórnmálum er Sjálfstæðisflokkurinn og fylgitungl hans, áróðursmaskínur fjármagns- og stórfyrirtækjaeigenda og fjölmiðlarnir sem beygja sig undir vald þeirra; þar með talið Viðskiptablaðið og Silfrið.
Það sem ég gerði í þessum þætti var að biðja Egil að hætta að vera fáviti þegar hann hrópaði Sovét og súrt regn yfir tal mitt um stefnu Sósíalistaflokks Íslands.
Hér er svo graf sem sýnir hversu hjákátlegt það er af auðvaldssinnum eins og Agli að halda því fram að mengunarvandi mannkyns sé sósíalismi eða þau ríki sem réttlæta sig með vísun í sósíalisma. Vandi heimsins er kapítalismi.