Ný stjórnarskrá, lýðræði, Alþingi og lögfræðingar

Líklega er fátítt að tímarit sem kennir sig við fræðimennsku klúðri svo gjörsamlega orðspori sínu sem „Tímarit lögfræðinga“ gerði með birtingu á grein Kristrúnar Heimisdóttir um stjórnarskrármálið. Það hefur löngum verið haft eftir erlendum fræðimönnum á sviði lögfræði, að „júrían“ á Íslandi væri líklega úrkynjaðasta júría í allri Evrópu og þó víðar væri leitað, vegna þeirrar þröngsýni, klíkuskapar og bókstafa stagls stéttarinnar, sem og að því er virðist almennt lélegra fræðilegra krafna sem gerðar eru til lögfræðinga hér á landi. Hér hefur fræðigreinin sjálf staðfest það svo um munar, í fræðiriti sínu og á þann hátt að kominn er tími til að Háskóli Íslands í heild sinni taki sig á hvað fræðilega aðferðarfræði í akademísku umhverfi varðar. Er skemmst að minnst klúðurs skólans vegna máls Hannesar Hólmsteins prófessors í stjórnmálafræði sem var dæmdur í Hæstarétti fyrir ritstuld og Háskólinn gerði ekkert með.

Hvað um það. Með birtingu greinar Kristrúnar í „Tímariti lögfræðinga“ (sem sögð er ritrýnd) hefur fræðigreinin lögfræði kúkað langt upp á bak, eins og sagt er, svo langt og svo mikið að vafi leikur á hvort lagadeild HÍ geti talist akademísk hér eftir.

Í pistli sínum rekur Ragnar rækilega þá annmarka sem eru á grein Kristrúnar og hreinlega slátrar henni úr mörgum áttum með slíkri rökfestu og staðreyndum að Kristrún Heimisdóttir, sem situr í stjórn útgerðarfélagsins Brims og þiggur laun þaðan (Brim á einmitt mikið undir því að stjórnarskráin taki ekki gildi) á sér líklega ekki viðreisnar von, hvorki sem fræðimaður eða lögmaður, til langrar framtíðar. Verandi í doktorsnámi í lögfræði við Columbia háskóla í New York hefur hún líklega líka gert í bólið sitt þar, því akademísk vinnubrögð í Bandaríkjunum líða ekki svona æfingar.

Það er leitt þegar fólk sem annars býður af sér góðan þokka og mennsku sem Kristrún hefur gert gegnum tíðina er algerlega kokgleypt af sérhagsmunum, og það fyrir nokkra silfurpeninga.

En það er eins og það er.