Umræðan Við hrunið, haustið 2008, var ljóst að margra biðu miklir erfiðleikar. Málsmetandi fólk lagt ýmislegt til. Jón Daníelsson, hagfræðingur í London, var tíður gestur í þættinum Sprengisandi á þessum tíma. Eitt af því sem hann lagði til þar, að gert yrði, var að umfram allt að fólk þyrfti ekki að flosna upp af heimilum sínum. Hann sagði það ómögulegan kost. Auk fjárhagsvanda myndi það valda félagslegum vanda.
Jón lagði til að íbúðaeigendum yrði gert fært að semja við viðkomandi banka eða Íbúðalánasjóð þannig að greiðandi, það er viðkomandi fjölskyldur, greiddu þann hluta afborgana sem þær réðu við og bankinn það sem á vantaði. Greiðslur hækkuðu mikið og fólk lækkaði í tekjum. Ójafnvægið varð mikið. Hefði leið Jóns verið farin hefði viðkomandi banki eignast hlut í íbúðum á móti þeim sem þar bjuggu. Þegar mesta óveðrið var að baki hefði bankinn og fjölskyldan samið um að það sem bankinn greiddi til að forðast vanskil, dráttarvexti og annan ósóma. Þá hefði verið gert samkomulag um endurgreiðslurnar vegna þátttöku bankans í afborgunum.
Hefði þessi leið verið farin hefði flestar fjölskyldur átt heima áfram á heimilum sínum, börn hefði ekki þurft að skipta um skóla, engin verið andvaka eða fengið magasár, fjölskyldur hefðu ekki splundrast.
Eða hvað?
Sigurjón Magnús Egilsson.
