Launaðir áróðurs­menn

Davíð tekur djúpt í árinni í Staksteinum dagsins. Hann ræðst þar í mikið verk, þar sem hann reynir allt hvað hann getur, til að breiða yfir vangetu Bjarna Benediktssonar til lesa og skilja, til þess að gera, einfaldar skýrslur Hagstofunnar.

Í viðleitni sinni stekkur Davíð út í forarpottinn til Bjarna: „Staðreynd­ir eiga iðulega und­ir högg að sækja þegar hart er tek­ist á. Eitt lítið dæmi um þetta eru orð fjár­málaráðherra í sjón­varpsþætti á gaml­árs­dag, eða öllu held­ur þær umræður sem um þessi orð spunn­ust. Fjár­málaráðherra benti á að aðeins 1% sé með laun upp á 300.000 krón­ur á mánuði. Í þessu vísaði hann til talna Hag­stof­unn­ar um heild­ar­laun full­vinn­andi launa­manna árið 2017.“

Sú fullyrðing Bjarna hefur reynst röng, alröng. Eðlilega hafa viðbrögðin verið nokkur, enda gegnir sá sem lét hana falla embætti fjármála- og efnahagsmálaráðherra. Davíð reynir allt hvað hann getur, og kannski aðeins meira en það:

„Þessi orð fjár­málaráðherra ollu miklu upp­námi meðal ein­stakra tals­manna og launaðra áróðurs­manna verka­lýðshreyf­ing­ar­inn­ar. Þess­ir menn kusu að túlka orð fjár­málaráðherra á ann­an hátt en ástæða var til og af­baka þau svo að hentaði málstaðnum.“

Hér snýr ritstjórinn staðreyndum á haus, og eflaust ekki í fyrsta sinn.

Næst spyr Davíð og svarar:

„Og hver ætli málstaður­inn sé? Jú, svo und­ar­lega vill til að verka­lýðshreyf­ing­in, sem ásamt öðrum hef­ur ástæðu til að þakka sér og fagna þeim mikla ár­angri sem náðst hef­ur í að bæta kjör al­menn­ings hér á landi á liðnum árum, virðist telja það eitt brýn­asta verk­efni sitt nú að tala þenn­an ár­ang­ur niður.“

Niðurstaða Davíðs af þessu öllu er svo þessi: „Ekki verður annað séð en að það sem fyr­ir verka­lýðsforkólf­um vaki sé að byggja með þessu und­ir kröf­ur um áfram­hald­andi gríðarleg­ar launa­hækk­an­ir sem at­vinnu­lífið stend­ur eng­an veg­inn und­ir.“

Það skyldi þó aldrei vera. Og að lokum kom eitt vindhöggið enn:

„Og til að halda fram slík­um kröf­um virðist for­ysta sumra verka­lýðsfé­laga telja nauðsyn­legt að hafna staðreynd­um. Hvers kon­ar málstaður er það sem kall­ar á slík vinnu­brögð?“