Gunnar Smári skrifar:
Þetta sannar að dómskerfið verndar minnihlutafólk, alla vega ef það tilheyrir Engeyjarættinni. Þarna fá þeir Sveinssynir, Einar, Benedikt og Ingimundur, miklar bætur vegna svindls Kristján Loftssonar á öðrum hluthöfum Hvals hf. Auðvitað kemur okkur hinum þetta sáralítið við, hvernig einn business-karlinn reynir að svindla á hinum næsta. Og það er ólíklegt að dómstólarnir verndi ykkur almúgann með sama hætti. Í grunninn er dómskerfinu ætlað að verja eignir hinna ríku, ekki rétt hinna fátæku.
En þetta gæti haft þær afleiðingar að Hvalur hf. verði leystur upp. Hvort sem það verður svo eða ekki, þá merkir brotthvarf Engeyinganna úr hluthafahópnum að áhugi Sjálfstæðisflokksins á hvalveiðum minnkar. Sjálfstæðisflokkurinn hefur engan áhuga á hvölum per se, aðeins hvölum sem einhver á og þá stigvaxandi áhuga eftir því hver á hvalinn. Hvalur sem Kristján Loftsson er áhugaverður en hvalur sem Engeyingar eiga er merki um sjálfstæði íslensku þjóðarinnar, sá er brimvörður fullveldis og síðasta vörn lífshátta frumbyggja í norðrinu.
Þetta voru auðvitað ekki Engeyingar.
Annars minnir þetta svindl Kristjáns, að kaupa persónulega hlutabréf á undirverði, á frásögn Örnólfs Árnasonar í hans sögufrægu bók Kolkrabbanum af hlutabréfakaupum Halldórs H. Jónssonar, Indriða Pálssonar og Harðar Sigurgestssonar. Þau fóru þannig fram að þegar fólk kom niður í Eimskip með hlutabréf sem það hafði erft tók á móti þeim Sigurlaugur Þorkelsson og greiddi bréfin út á nafnverði, sem var langt undir markaðsverði. Það var þó ekki félagið sjálft sem keypti heldur þessir þrír, forstjóri og formaður og varaformaður stjórnar. Hörður var eignalítill maður þegar hann réðst til Eimskipa 1979 en var orðinn einn af stærstu hluthöfum félagsins þegar hann hætti þar árið 2000, fyrst og fremst með því að kaupa hlutabréf af grunlausum almenningi á undirverði.
Mér vitanlega hefur aldrei nokkur innan dómskerfisins lagt til að þessi hlutabréfakaup þeirra félaga yrðu rannsökuð, þótt almannarómur hafi vitað af þeim og um þau hafi verið skrifað. Sigurlaugur viðurkenndi t.d. í samtali við Pressuna 1993 að hann hafði haft þennan starfa hjá félaginu, eða öllu heldur sinnt þessu fyrir þessa menn gegn hagsmunum félagsins. Eins og um margt í þessu spillta landi okkar var þetta látið viðgangast. Hér gildir sú regla að hinn sterki megi níðast á hinum veika. Við höfum svo mikla samúð með hinum sterku. Og enn síður hefur nokkru sinni komið til tals að fólkið sem fór með bréfin sín niður í Eimskip og hélt að það væri að fá raunvirði fyrir þau fengi nokkrar bætur. Þetta voru auðvitað ekki Engeyingar.
