Ríkisstjórn Íslands er sérstakt fyrirbæri. Katrín forsætisráðherra hefur fundið sína fjöl. Talar aftur og aftur um áætlanir í loftslagsmálum. Fátt annað. En orð eru svo sem til alls fyrst.
Bjarni er sá sem ræður. Hann er með tékkheftið. Galopnar það réttir menn eiga í hlut. Sest á það þegar fátækir eða veikir þarfnast einhvers. Þannig er bara Bjarni.
Sá þriðji er Sigurður Ingi. Hann er mest í skugga hinna. Best geymdur þar sagði einhver. Bjarni sá aumur á Sigurði Inga. Fann leið til að hann fengi augnabliks athygli.
„Kóngur einn dag þann næsta ert á bólakafi.“ Þessi hending í dægurlagi Magnúsar Eiríkssonar á einstaklega vel. Ráðherrann og heill skari af bæjarstjórum grobbuðust af samkomulagi um stórkostlegar „fyrirhugaðar“ vega- og gatnaframkvæmdir. Á næstu fimmtán árum.
Eflaust gekk öllum nokkuð vel til. Sigurður Ingi lék aðalhlutverkið þann dag. Var kóngur þann dag. Aðalgæinn. En skugginn féll á hann hraðar en hann vænti. Hann var bæði tómhentur og ólesinn á sviðinu. Vissi ekki hvernig á að borga loftbóluna.
Fjárlög halda aldrei eitt ár, samgönguáætlanir ekki heldur og víst er að loftbóla Sigurðar Inga er ekki einnar umræðu virði.
Stundum er betur heima setið en af stað farið. Það var ljótur leikur hjá Bjarna Ben að fífla samgönguráðherrann og henda honum allslausum fram á sviðið.
