Þorri fólks er gapandi hissa á framgöngu Katrínar.
Það fjarar hratt undan Kristjáni Þór Júlíussyni. Afsögn hans hlýtur að vera innan seilingar. Hún er fyrirséð. Jafn ljós og var með afsögn Sigríðar Á. Andersen. Í miðju lífs ríkisstjórnar Katrínar verða tveir ráðherrar farnir. Báðir úr Sjálfstæðisflokki. Tveir af fimm ráðherrum þess flokks hafa hrökklast óviljugir úr embættum.
Þetta er kannski ekkert merkilegt. Sjálfstæðisflokkurinn hefur valið að vera á ystu brún. Hagsmunagæslan kostar sitt. Árangur flokksins þar er mikill. Hann mótar reglurnar, lögin og þá samfélagið. Sigrar kosta fórnir.
Það er hins vegar Katrín Jakobsdóttir sem er stóra fréttin í þessu öllu. Að það sé hún, já einmitt hún, sem hefur harðast allra, lengst allra varið þau tvö; Sigríði og Kristján. Þorri fólks er gapandi hissa á framgöngu Katrínar. Já, öðru vísi okkur áður brá. Óhikað festir Katrín sig við fulltrúa Sjálfstæðisflokksins. Fólk sem hefur gengið of langt. Svo langt að það neyðist til að hrökklast burt. Þar með stórskaðar Katrín sig sjálfa. Til hvers? Því fórnar Katrín svo miklu? Svarið á eftir að koma. Það kemur.
