Kapí­tal­ism­inn er ekki full­kom­inn

„Við get­um ekki leyft okk­ur að skella skolla­eyr­um við kröf­um þeirra sem lægstu laun­in hafa eða gert lítið úr dag­leg­um áhyggj­um þeirra sem berj­ast við að láta enda ná sam­an.“

Að venju skrifar Óli Björn Kárason í Moggann á miðvikudegi. Nú hefur hann áhyggjur af vondri stöðu eigin skoðana, og sinna flokkssystkina, meðal almennings.

„Það er sótt að hug­mynda­fræði frjálsra markaðsviðskipta. Sósí­al­ist­ar virðast hafa fengið byr að nýju í segl­in víða á Vest­ur­lönd­um sem og popúlískir ein­angr­un­ar- og þjóðern­is­sinn­ar sem berj­ast gegn frjáls­um viðskipt­um,“ skrifar Óli Björn.

„Við hægri menn get­um haldið áfram að gagn­rýni sósí­al­ismann og draga fram jafnt sögu­leg­ar sem sam­tíma staðreynd­ir. Og um leið lagt til at­lögu við öfga­fulla ein­angr­un­ar­sinna. Slíkt er nauðsyn­legt en dug­ar skammt. Við þurf­um að vera til­bún­ir til að verja markaðshag­kerfið – kapí­tal­ismann sem þrátt fyr­ir ófull­kom­leika hef­ur tryggt aukna vel­meg­un og frelsi til orða og æðis.“

Og þingmaðurinn heldur áfram á sömu leið:

„Til að ná ár­angri verðum við að vera til­bún­ir til að horf­ast í augu við kapí­tal­ism­inn er ekki full­kom­inn og reyna að skilja þá tor­tryggni sem gæt­ir í garð markaðsbú­skap­ar. Við get­um ekki leyft okk­ur að skella skolla­eyr­um við kröf­um þeirra sem lægstu laun­in hafa eða gert lítið úr dag­leg­um áhyggj­um þeirra sem berj­ast við að láta enda ná sam­an,“ þennan kafla greinarinnar þurfa þau í Borgartúni 35 að lesa og eins ritstjóri Moggans.

„Við sem sitj­um á Alþingi,“ skrifar Óli Björn; „…og erum tals­menn frels­is og tak­markaðra rík­is­af­skipta, verðum að viður­kenna að á okk­ar vakt hef­ur ríkið þan­ist út. Ekki aðeins í fjölda starfs­manna eða í millj­örðum talið, held­ur ekki síður með því að mynda frjó­an jarðveg fyr­ir frum­skóg reglu­gerða og laga. Í stað þess að ein­falda líf ein­stak­linga og gera það þægi­legra hef­ur það verið flækt.

Hægt og bít­andi hef­ur hið op­in­bera orðið leiðandi í launaþróun. Það er búið að hafa enda­skipti á hlut­un­um og rjúfa tengsl­in milli launa og verðmæta­sköp­un­ar. Fáir bera rík­ari skyld­ur en þing­menn Sjálf­stæðis­flokks­ins að tryggja jafn­vægi í sam­fé­lag­inu og koma í veg fyr­ir að ríki og rík­is­stofn­an­ir taki yfir þróun vinnu­markaðar­ins. Það á að vera ófrá­víkj­an­leg regla að al­menni vinnu­markaður­inn marki stefn­una. Hið op­in­bera get­ur fylgt í humátt á eft­ir.“

Óli Björn segir reglur ríkisins þjóna stórfyrirtækjum frekar en nokkru öðru:

„Tals­menn markaðskerf­is­ins gleyma því oft hve nauðsyn­legt það er að koma í veg fyr­ir að venju­legt launa­fólk beri byrðar vegna hugs­an­legra markaðsbresta. Ef tryggja á stuðning við frjáls­lyndi markaðshyggj­unn­ar verður al­menn­ing­ur að geta treyst því að leik­regl­urn­ar séu rétt­lát­ar – að þær taki ekki mið af þeim sem best standa eða völd­in hafa.

Vand­inn er að leik­regl­urn­ar – lög og regl­ur markaðar­ins eru að verða illskilj­an­leg­ur hrærigraut­ur sem teknókratar hræra reglu­lega í. Af­leiðing­in er minna efna­hags­legt frelsi venju­legs fólks á sama tíma og hinir sterku njóta. Þvert á það sem marg­ir halda þjóna flókn­ar regl­ur rík­is­ins fyrst og fremst stór­fyr­ir­tækj­um og öfl­ug­um hags­muna­sam­tök­um, en hamla sjálf­stæða atvinnurekandanum og launa­mann­in­um.“