Ekki hefur verið armslegnd milli kjararáðs og fjármálaráðherra. Afleiðingarnar eru skýrar. Á vinnumarkaði verða átök, mikil átök. Vinabandið, það er kjararáð og fjármálaráðuneytið, bera fulla ábyrgð á hvernig komið er.
Þó ýmsum hafi tekist að kjafta sig í gegnum ýmnis vandamál er víst að það mun ekki duga að þessu sinni. Til þess var leikur vinabandsins of grófur. Brotsjóir munu skella á ríkisstjórninni í vetur og vandséð er að hún muni standa þá að af sér.
Villi á Akranesi segir í Mogganum: „Þetta lítur alls ekki vel út og nægir að nefna að fólk úr efri lögum samfélagsins hefur fengið launahækkanir sem nema 45% og upp í 56% á einu bretti, upphæðir sem nema allt að 1,2 milljónum. Hvernig eigum við í verkalýðshreyfingunni að fara inn í kjaravetur með þessi skilaboð frá þessum aðilum?“
Þar segir Kristján Þórður í Rafiðnaðarsambandinu: „Þessi barlómur um erfiða stöðu fyrirtækja byrjar þegar kemur að því að gera nýja kjarasamninga og þessi taktík er notuð til að reyna að slá á væntingar fólks.“ Og um kjararáð: „Þeir hafa sett línurnar, ef að fólk sem er í efsta stigi launaþrepsins getur fengið 45%, af hverju ekki aðrir?“
Verkalýðsforingjarnir hlusta ekki á barlóminn. Þeir benda á gjörðir vinabandsins. Það að hafa samþykkt að afleggja kjararáð og vita ekkert hvað komi í staðinn er einskis virði. Allur almenningur er þeirrar skoðunar að fólkið eigi inni það sem fyrirmenninn fengu. Og hana nú.
Ríkisstjórnir hafa sprungið af minna tilefni.
Sigurjón M. Egilsson.
