Katrín Oddsdóttir rifjar upp gærdaginn. Sem var viðburðaríkur hjá henni:
Þetta var margslunginn sunnudagur… nokkur eftirminnileg augnablik:
1. Þegar ég kom upp á Rúv til að fara í Silfrið og uppháldshljóðmaðurinn minn sagði: „til hamingju með útifundinn í gær. Ég hlustaði á hann og ég snerist loksins endanlega. Nú er ég sammála ykkur!“
Jón brást skyndilega við með því að verða sár og reiður við mig
2. Þegar Helgi Seljan skottaðist inn í sminkherbergið sæmilega þotuþreyttur eftir ferð sína til Namibíu og hallaði sér letilega upp að borði rétt hjá Jóni Gunnarssyni, og sagði svo stuttu síðar: „djöfull er góð lykt af þér Jón!“.
3. Þegar Jón upplýsti Helga um það að þessi dásamlegi rakspíri (sem ég gat aldrei numið vegna óhóflegrar neftóbaksnotkunar) væri ófáanlegur á Íslandi og hefði verið um hríð svo hann þyrfti að panta hann í póstkröfu. Ég blandaði mér inn í þetta krúttlega karlatrúnó af sminkstólnum og spurði hvort þetta væri „Old spice“ sem er eini rakspírinn sem ég kann (ber fyrir mig kynhneigð). Hann sagði að þetta héti hins vegar Nr. 1 frá Boss. Mér fannst í senn harmrænt en fallegt að Jón skyldi ekki gefast upp á sinni uppáhaldslykt, Boss Nr. 1, þótt markaðurinn hefði hafnað henni.
4. Þegar Ragnar Þór í VR sagði „auðvitað erum við með!“ eftir að ég spurði hann hvort félagið ætlaði ekki að taka almennilega afstöðu í stjórnarskrármálinu.
5. Þegar það voru 2 sekúndur í útsendingu og Egill var ekki mættur í settið en kom síðan þjótandi inn, eins og gaupa og náði að kasta sér í stólinn og það sem meira er þá náði aðstoðarmaður, sem hreyfði sig svo hratt að það sáust bara húðlitaðar rendur þar sem hendurnar á honum klufu loftið, að fylla kaffibollann hans af Coke-dós sem Egill svo staupaði í einum sopa og hvíslaði svo hratt en fullkomlega hljóðlaust á síðustu millisekúndunni áður en inngangslagið kláraðist: „Meira kók!“.
Ég fór að hugsa um hvað þeir og endurnar hljóti að sakna kríanna hræðilega í hvert sinn sem þær fara.
6. Þegar Jón brást skyndilega við með því að verða sár og reiður við mig þegar ég talaði um það sem ég hélt að flestir væru sammála um: að stjórnmál og fjárstyrkir fyrirtækja virkuðu oft sem eitruð blanda. Mér satt að segja krossbrá þegar hann fór að tala um að hann væri góður maður sem hefði unnið sig upp á eiginn verðleikum. Hef aldrei lent í þessu áður. Atli Thor útskýrði svo að þetta væri eitthvað stjórnmálatrikk en ég hafði aldrei heyrt um það og var bara einlæglega brugðið yfir að huggulegi maðurinn sem pantar uppáhaldsrakspírann sinn í póstkröfu væri farinn að „frábiðja sér málflutning“ minn.
7. Þegar við Kristín og krakkarnir fóru á Hafnarfjarðarleikhúsið á Mamma klikk og skjávarparnir biluðu svo Gunni og Felix þurftu að segja brandara í 15 mínútur á meðan yngsti hljóðmaður landsins (sem heitir Heimir og er dúlla) hljóp út um allt að reyna að bjarga málunum. Leikhúsið er svo stórkostlega hættulegt listform sem gerir það svo hættulega stórkostlegt.
8. Þegar við fórum á krakkaball í Iðnó með hinni unaðslegu hljómsveit Bland í poka, og Saga mín Garðars hitaði tónleikagesta upp með því að láta þau endurtaka alls kyns upphrópanir eftir sér. Dæmi: „Þegar ég pabbi segið þið mamma. Pabbi – Mamma“ osfrv. Síðan kom rúsínan í pylsuendanum sem var: „þegar ég segi ný, segið þið stjórnarskrá!““ sem var fyndið mjög. Ballið var alger snilld eins og þessi plata sem þið verðið að kaupa (uppáhaldslagið mitt er Viltu spjalla, sem símafyrirtæki hljóta að keppast um að bjóða Snorra Helgasyni feita sjóði í aflandsfélögum fyrir að mega nota). Fallegt að hugsa til þess að í gær hafi Krakkaveldi verið við Iðnó en í dag krakkaball. Börnin eru klárlega ekki bara í æpöddunum þessa dagana. Ætti ekki bara að breyta Iðnó í barnamenningarhús sem allra fyrst?
9. Þegar við Aron fórum í labbitúr út í Gróttu í dimmunni og svanirnir urðu svo hvekktir við að sjá okkur birtast skyndilega úr myrkrinu að þeir stungu sér eins og Olympíudífingakeppendur út í tjörnina. Ég fór að hugsa um hvað þeir og endurnar hljóti að sakna kríanna hræðilega í hvert sinn sem þær fara.
Galdurinn virðist einhvern veginn alltaf búa í samstöðunni.
10. Þegar Kristín náði að sannfæra mig að eyða stefnumótinu okkar á nýju Marten Scorsese (nenni ekki að fletta upp hvernig þetta er stafað) myndinni sem kom svo í ljós að er 3,5 klukkustund! Hún spannar 4 áratugi í lífi raðmorðingja mafíunnar. Mjög flott mynd en kannski óþarfi að segja þessa sögu í rauntíma elsku Martin. Það var því eflaust ekki í fyrsta sinn sem það gerðist en undir sirka miðri mynd byrjaði einhver gesturinn að hrjóta hærra en ég hef nokkru sinni heyrt manneskju hrjóta. Þetta var sennilega kæfisvefn hinna réttlátu því hljóðin voru eins og drunur þegar verið er að sprengja klöpp undir nýbyggingar. Það fagra var að allir gestirnir í sal 1 í Bíó Paradís fengu hláturskast á sama tíma yfir þessu og sameinuðust í þessu krúttlega ungingalega flissi í augnablik, sem var undarlega fullkomið. Galdurinn virðist einhvern veginn alltaf búa í samstöðunni, hversu súríalísk sem hún kann að vera. Þarna hefði fólk geta valið að pirrast eða sussa á þessu þreyttu mannveru en í staðinn hlógum við bara öll – saman. Fallegt.