Það var á vetrarvertíð fyrir langa löngu. Það hafði gengið vel að draga netin, aflinn með ágætum, veður gott miðað við árstíma og það lá vel á öllum um borð. Flest benti til þess að vinnudagurinn yrði ekki svo langur – kannski ekki nema tólf tímar eða svo. Á landstíminu var tekið í spil, spilaður kani á öðrum enda borðsins og bridds á hinum. Menn voru djarfir í sögnum, sögðu þrjú grönd en fengu ekki nema sjö slagi, ítrekað. Öllum var sama, það var hlegið. Útlit var fyrir að fjölskyldumenn næðu í kvöldmatinn heima og gætu jafnvel litið á heimalærdóm barnanna sinna og þeir yngri sáu fram á að komast í bíó. Bullitt var mynd kvöldsins.
SKYNDILEGA breyttist allt. Neyðarkall heyrðist. Báts var saknað. Brosið fraus á hverju andliti. Spilin féllu. Kallinn lagði þvert í bak og báturinn hallaði svo að könnur og annað sem var á borðum rann með hraði en var bjargað frá því að falla í gólfið þar sem viðbragðsflýtir manna var mikill. Menn stukku upp, sumir klæddust stökkum og bússum og fóru út til að kíkja. Þeir yngstu voru kvíðnir. Ef báturinn var sokkinn og mennirnir… Órói var innra með þeim.
ÞAÐ VAR SIGLT þvers og kruss, bátur við bát, en ekkert sást. Óttinn óx og vonin minnkaði. Það var kalt að standa fram á hvalbak og horfa út í myrkrið. Það kólnaði enn og sjómennirnir skiptust á að fara í brúna og fá sér heitt að drekka. Þeir drukku þegjandi. Það sá enginn ástæðu til að tala, þögnin átti best við. Þeir eldri höfðu oft verið við leit áður. Sumir voru að upplifa það í fyrsta sinn. Tíminn leið og ekkert fannst.
EINN AF YNGRI mönnunum, nýliði, var að fá sér kaffi enda kalt á höndum og fótum. Sopinn var notalegur þrátt fyrir að hann væri að venja sig af því að nota bæði sykur og mjólk í kaffið. Það var ekki sæmandi sjómanni að blanda kaffið. Hann leit á klukkuna og sá að hún var orðin það margt að ekkert benti lengur til að hann sæi Bullitt í bíó þetta kvöldið. Hann skar þögnina og sagði, við náum varla í bíó úr þessu. Skipstjórinn stökk upp úr stólnum, greip í lopapeysu drengsins og öskraði með öllu tárvotu andlitinu: „Við getum orðið næstir.“