„Þau stjórnmálaöfl sem við sjáum nú yst til hægri og yst til vinstri bjóða engum til samtals heldur miða að því að níða skóinn af öðrum, oft með því að hafa uppi stór orð um svik, prinsippleysi og jafnvel landráð ef það yljar eigin sjálfsmynd þá stundina.“
Þetta er tilvitnun í Moggagrein, frá Sigurði Inga Jóhannssyni, frá því í morgun. Hann fer þarna inn á troðna slóð forvera síns í formannssætinu, Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, sem taldi gagnrýni á sig og sinn flokk, vera árásir.
En hver eru prinsipp Framsóknar? Er Framsókn kannski prinsipplaus flokkur? Nei, ekki alveg. Nýjasta dæmið sýnir vel hvert prinsippið er. Að koma sínum að.
Sigurður Ingi heldur áfram að bera sig illa:
„Stjórnmál verða alltaf samvinna og samkomulag nema við viljum búa í sundruðu samfélagi.“ Gerum við það ekki? Sigurður Ingi þarf annað en að spyrja öryrkja. Þá fengi hann fullvissu um að svo er.
„Þeir sem mest níða niður stjórnmálin virðast líta svo á að málamiðlanir milli ólíkra sjónarmiða séu óásættanlegar og að öll samvinna sé svik. Þegar þessar raddir verða ráðandi í umræðunni, hjá fjölmiðlum og álitsgjöfum, þá eykst krafan um að enginn flokkur gefi neitt eftir og þá verður ekkert samtal, engin samvinna og þar af leiðandi engin framþróun; bara stöðnun, tortryggni og ófullnægja allra. Allra nema þeirra sem njóta þess að segja að allir séu prinsipplausir; allir nema þeir sjálfir,“ skrifar Framsóknaherrann sem berst fyrir eigin pólitíska lífi sem og fyrir lífi flokksins.
Sigurður Ingi notar nú hvert tækifæri og segir einatt: „Framtíðin ræðst á miðjunni.“