Vilhjálmur Birgisson skrifar: Á undanförnum árum þegar Vinstri grænir voru í stjórnarandstöðu stóðu þingmenn á öllum torgum og öskruðu hátt og skýrt það sé samfélagslegskylda okkar að lagfæra lægstu laun á íslenskum vinnumarkaði. Um þetta eru til fjölmargar greinar og stuðningsyfirlýsingar frá þingmönnum Vinstri græna við kjarabaráttu verkafólks.
Rétt er t.d. að rifja upp þegar Lilja Rafney Magnúsdóttir og Steingrímur J. Sigfússon alþingismenn VG lögðu fram frumvarp fyrir nokkrum árum um lögbindingu lágmarkslauna, en í dag vantar 114.000 krónur upp á lágmarkslaun dugi fyrir framfærsluviðmiðum sem Velferðaráneytið hefur gefið út.
En í frumvarpinu kom fram að verði frumvarpið að lögum mun upphæð lægstu launa verða bundin í lögum og fylgir þróun neyslu- og framfærslukostnaðar í landinu með tengingu við neysluviðmið velferðarráðuneytisins. Einnig kom fram í fréttum um frumvarpið að samfélagið beri ábyrgð á því fólki sem býr við lökust kjörin og því er það líka á ábyrgð löggjafans ekki síður en aðila vinnumarkaðarins að fólki séu tryggð mannsæmandi kjör.
Því spyr ég núna, hvar eru þingmenn Vinstri grænna? Sérstaklega í ljósi þess að krafa verkalýðshreyfingarinnar í komandi kjarasamningum er nákvæmlega sú sama og frumvarp þingmanna Vinstri græna hljóðaði upp á fyrir nokkrum árum. Það er að segja að lágmarkslaun dugi fyrir framfærsluviðmiðum sem Velferðarráðuneytið hefur gefið þannig að fólk geti framfleytt sér frá mánuði til mánaðar og haldið mannlegri reisn.
Það er sorglegt að sjá hvernig þingflokkur og ráðherrar Vinstri grænna breiða nú sængina upp fyrir haus, í ljósi þess að núna hafa Vinstri græn raunverulegt tækifæri til að standa með íslensku verkafólki, vegna þess að flokkurinn leiðir ríkisstjórn Íslands.
Þrátt fyrir gríðarlegan fagurgala Vinstri græna á liðnum árum um að hækka þurfi lágmarkslaun verulega heyrist ekki eitt einasta orð frá þeim núna og það loksins þegar flokkurinn hefur stórkostlegt tækifæri að standa með þeim sem höllustum fæti standa í íslensku samfélagi.
Staðin fyrir að standa við stóru orðin um að vilja lagfæra kjör lágtekjufólks leggst allur þingflokkur Vinstri græna upp í rúm með þingflokki sjálfstæðismanna og breiða vel upp haus, nema þegar þarf að verja sérhagsmuni t.d. fjármálakerfisins.
Meira segja lætur þingflokkur VG það átölulaust að fjármálaráðherra hóti íslensku verkafólki um að ef það biðji um þá sanngjörnu kröfu um að lágmarkslaun dugi fyrir nauðþurftum frá mánuði til mánaðar þá komi ekki neinar skattabreytingar til hagsbóta fyrir lágtekjufólk. Ekki orð frá VG þótt hótanir fjármálaráðherra dynja á alþýðu þessa lands í aðdraganda kjarasamninga.
Hefur sagan ekki bara sýnt okkur það að íslensk stjórnmálamenning sé ein risastór hræsni þar sem það telst alveg sjálfsagt að ljúga, blekkja og svíkja kjósendur, alþýðuna og heimilin eins og enginn sé morgundagurinn.