Kristján Hreinsson:
Íslendingar búa í raun við gríðarlegt óréttlæti og ömurlega spillingu. Ekki er pláss fyrir alvöru mótmæli á meðan spillingin grasserar.
Íslendingar mála götur röndóttar þegar þeir ættu að mála bæinn rauðan. Við málum götur og flöggum fyrir fólki sem hefur nú þegar fengið allan þann stuðning sem hægt er að hugsa sér. Rimlafáninn er svo auðvelt tákn vegna þess að hann hefur margræða merkingu. Það er svo auðvelt að fela sig á bak við fallega sýnd á meðan reyndin er ömurleg. Yfirvöld styrkja hjákátlega trú á pólitíska rétthugsun.
Okkur hefur ekki dottið í hug að flíka á öllum götuhornum fána langveikra barna. Okkur hefur náttúrulega ekki hugkvæmst að mála Skólavörðustíginn til stuðnings langveikum börnum, fólki með alvarlega sjúkdóma, fötluðum eða öldruðum. Samfélagið er svo upptekið við að vorkenna þeim sem enga vorkunn þurfa að það er ekkert pláss fyrir raunverulega þörf. Fólk vorkennir sér sjálft vegna þess að það telur sig vera öðruvísi en annað fólk. Þessi sjálfsprottna einkavorkunn er ekkert annað en aumingjavæðing. Við leyfum fólki að njóta upphefðar á heimskulegum forsendum, samtímis logar samfélagið af spillingu. Ef eitthvað getur hugsanlega snúist um kyn, móðgun eða aumingjalegt gerviumburðarlyndi þá er hægt að ausa úr öllum sjóðum og tjalda fyrirgreiðslu. Krabbameinssjúklingar þurfa að greiða fyrir sín lyf, greiða fyrir aðgerðir. Fólk með langveik börn fær nánast engan stuðning. Fatlaðir þurfa að reiða sig á framtak einstaklinga til þess að fá sjálfsagða rampa.
Fólki virðist vera skítsama…
Skrautsýning hinsegin fólks, Gleðigangan, er fegursta birtingarmynd andlegrar uppgjafar. Þeir sem þurfa ekki á neinum stuðningi að halda fá leyfi fjöldans til að fagna einhverju sem er bókstaflega ekkert annað en sjálfsagt. Þeim er bankinn opinn og fyrirgreiðsla yfirvalda auðsótt. Að fagna því að fá að vera hinsegin er einsog að fagna morgunsól eða tunglsljósi með skrúðgöngu. Það má skreyta veruleikan fjöðrum og fela lygina en það má ekki birta skýrslu sem sýnir spillingu valdhafa.
Íslendingar búa í raun við gríðarlegt óréttlæti og ömurlega spillingu. Ekki er pláss fyrir alvöru mótmæli á meðan spillingin grasserar. Öllu púðrinu er eytt í karp um það hvort einhver má tilheyra einhverju kyni, hvort einhver má segja eitthvað eða hvort eitthvert orð er bannað. Fólki virðist vera skítsama um það þótt frá því sé tekið óheft skoðanafrelsi ef það bara fær að stunda kertafleytingar í nafni inngróinnar aumingjavæðingar. Að horfast í augu við veruleikann er stranglega bannað.
Að gefnu tilefni er rétt að ég undirstriki, fyrir þá sem vísvitandi misskilja allt og allt, að ég er ekki á móti breytingum tungumálsins. Tungumál þróast og breytast. Ég berst gegn þöggun, bönnuðum orðum, skertu tjáningarfrelsi og yfirleitt öllu sem gert er í nafni tvískinnungs, tvöfalds siðgæðis og í nafni þeirrar sýndarmennsku sem kallast pólitísk rétthugsun.