Vildi hún kannski alltaf selja bankana?
„Af hverjum 50.000 kr. sem einhleypir lífeyrisþegar fá aukalega úr lífeyrissjóði renna aðeins um 13.370 kr. til lífeyrisþegans en 36.600 kr. til ríkisins í gegnum skerðingar og skatta séu tekjur lífeyrisþega úr lífeyrissjóði á bilinu 100.000 til 600.000 kr. Um 70-80% af ábatanum rennur þannig til ríkisins en ekki í vasa lífeyrisþega.“
Þetta eitt dugar til að lýsa yfir endalausum vonbrigðum með framgöngu Vg síðustu nærri fjögur ár. Flokkurinn og formaðurinn sem kröfðust þess að þetta sama fólk ætti ekki að bíða lengur eftir réttlætinu. Fátæka fólkið bíður enn. Borgar enn nærri fjórfaldan skatt á við ríka fólkið, sem borgar aðeins 22 prósenta fjármagnstekjuskatt.
Hver hefði trúað þessu? Að Katrín og Svandís væru þessarar gerðar? Steingrímur J. hafði svo sem sýnt á spilin. Honum hefði verið trúandi til alls og alls. En ekki Katrínu. Vonbrigðin eru því ólýsanleg. Samstarfsflokkarnir leika Katrínu illa í stjórnarskrármálinu. Flissa í bakið á henni. Sama er að verða með hálendisþjóðgarðinn. Það stefnir í niðurlægingu.
Hvers vegna valdi Katrín þessa þrautagöngu? Af hverju blekktist hún? Vildi hún kannski alltaf selja bankana? Þó hún segði allt annað? Dreymdi Katrínu alltaf um að dansa gleðidans á sviði Nató? Áður vildi hún slíta stjórnmálasambandi við Ísrael en ekki núna.
Ekki eftir að fálkinn við Háaleitisbraut náði að læsa klónum í hana. Eitrað samband.
Vonbrigðin eru óendanleg.
-sme
