Sveinseyrarpóstur Sigurðar G. Tómassonar:
Man þá tíð, þegar allar vörur frá Japan voru taldar eftirlíkingar. Bandaríkjamenn hafa engar sannanir birt um ýmsa illmennsku Kínverja, þótt ekki sé framferði þeirra í Hong Kong gott. En þetta sýnist vera viðskiptastríð sem Trumparar efna til, til þess að hafa óvin. Viðskiptastríð bitna alltaf harðast á almenningi.
Við gömlu brýnin teljum ekkert athugavert við að nota orðið maður um þessa dýrategund sem við tilheyrum. Og er þá sama hvers kyns við erum. Umsvifamikill strangtrúarsöfnuður berst gegn þessu og hefur orðið nokkuð ágengt í að breiða út sitt bull, skapa ringulreið og málótta. Ég segi nú bara eins og tengdapabbi heitinn, þegar honum ofbauð: Hér er bara ekki við menn að eiga!
Vorkenni þessum vesalings sendiherra. Hann er ekki fyrsti gyðingurinn sem hér er fyrir Bandaríkin. Marshall Brement var líka gyðingur. Hann óttaðist aldrei um sig hér enda engin ástæða til. Þá voru verðir sendiráðsins úr landgönguliði flotans. Allir óvopnaðir.
Eitt af því sem gerði dvölina í sumarbústað okkar í Þingvallasveit að ævintýri, var lækurinn. Þangað var sótt neysluvatn, í fötur. Helgi móðurbróðir minn hafði stungið farveg í móann svo styttra væri að sækja vatnið. Lækurinn rann í Árfarinu, hinum gamla farvegi Öxarár. Þess vegna voru víða alldjúpir pollar í farveginum. Þar var jafnvel hægt að baða sig á góðviðrisdögum. Mest voru þessir pollar þó notaðir í bátaleik. Bátana smíðuðum við sjálfir. Oftast úr blikki úr gallonbrúsum undan smurolíu. Beygðum við þetta efni, klipum saman og notuðum stundum blý í kjölinn. Þóftur voru úr tré. Besti báturinn minn var reyndar úr bauk undan Cerebos salti. Sá var lítill en góður siglari!