„Ég vildi geta sagt að mér þætti leiðinlegt að hafa pirrað hæstv. fjármálaráðherra en mér þykir það bara ekkert leiðinlegt,“ sagði Halldóra Mogensen Pírati í þingræðu í apríl í vor. Þá voru efnahagsþrengingar að hellast yfir þjóðina og Halldóra spurði Bjanra:
„Ég vil því spyrja hæstvirtan ráðherra hvort honum finnist ekki eðlileg og sjálfsögð krafa að þingmenn og ráðherrar falli frá þessum launahækkunum sínum.“
Bjarni var ekki í stuði. Alls ekki:
„En það sem ég er orðinn leiður á að ræða þetta mál hér í þingsal.“
Bjarni hafði aðeins róast.
Hann rakti breytingar sem hafa verið gerðar á fyrirkomulagi um að ákveða laun aðalsins.
„Við lögðum niður Kjaradóm. Við lögðum niður kjararáð. Það er stutt síðan við ákváðum að festa viðmið um þessi efni í lög. En það er ekki einu sinni búið að framkvæma eina einustu breytingu á lögunum síðan þetta var ákveðið, áður en menn í þingsal koma hingað upp og ætla að slá sig til riddara með því að taka málin upp að nýju. Ég spyr bara: Hvernig í ósköpunum á yfir höfuð að vera hægt að finna eitthvert fyrirkomulag þegar okkur gengur svona illa með þriðja fyrirkomulagið á rúmum áratug?“
Halldóra gaf lítið fyrir yfirklór Bjarna og vitnaði aðeins í orð Katrínar Jakobsdóttur: „Eigum við ekki að vera í sama báti, eins og hæstvirtur forsætisráðherra sagði, með öllum almenningi í landinu? Það er spurning mín.“
Bjarni hafði aðeins róast: „Mér finnst hins vegar vel koma til greina, ef tekst eitthvert alvörusamtal um það að fara í launafrystingar eða lækkanir, að þá ættu hinir opinberu embættismenn, þeir sem eru í æðstu stjórn ríkisins, að leiða þá breytingu, þá þróun.“
Svo varð ekki.
Miðjan mun, á næstu dögum, birta valda kafla úr þingræðum.
