„Þvert á móti má ætla að ýmsir þeir sem voru í hringiðu þeirra atburða hafi þar öðlast mjög dýrmæta reynslu. Er ekki einmitt skynsamlegt að þjóðfélagið nýti sér reynslu þessara einstaklinga, fremur en að byggja eingöngu á þeim sem litla reynslu hafa og eru þar með jafnvel líklegri til að endurtaka mistökin sem leiddu til hrunsins?“
Þetta er meðal þess sem Sirrý Hallgrímsdóttir skrifar í Bakþanka Fréttablaðsins. Tilefnið er skipan Ásgeirs Jónssonar í embætti bankastjóra Seðlabankans. Sirrý metur þá innanbúðarmenn í bönkunum fyrir hrun sem mikil þjóðarverðmæti.
„Einhverjir hafa stigið fram og talið það mjög óeðlilegt að einstaklingur sem hafði unnið í bankakerfinu fyrir hrun tæki við slíku embætti. Eins og vanalega eru stór orð látin falla í kommentakerfunum og margir reiðir og æstir,“ skrifar hún. Þetta er ekki rétt. Ásgeir var einn helsti áhrifamaður þess hvernig fór. Talaði annað hvort þvert gegn eigin vitneskju eða var fullkomlega út á túni. Hvoru tveggja er vont.
„Val á nýjum Seðlabankastjóra hlaut alltaf að verða umdeilt. Starfið er mjög mikilvægt og miklu skiptir að sá sem í þeim stól situr hafi vit og festu til að taka mikilvægar ákvarðanir á ögurstundum í efnahagsmálum þjóðarinnar,“ segir hún. Þar hlýtur dómgreind þess sem er skipaður að ráða mjög miklu. Einmitt þess vegna er ósætti um skipan Ásgeirs. Það er efast um dómgreind hans.