„Það hefur verið óviðkunnanlegt, jafnvel hráslagalegt, að fylgjast með gjamminu í sumum verkalýðsleiðtogum landsins gagnvart t.d. Icelandair, sem er hryggjarstykkið í íslenzkri ferðaþjónustu. Þar róa stjórnendur og starfsfólk nú lífróður. Heyrist þá ekki það hljóð úr horni, að verkalýðsleiðtogar muni beita áhrifum sínum til að refsa Icelandair fyrir aðgerðir sínar á vinnumarkaði með því að lífeyrissjóðir, t.d. Lífeyrissjóður verzlunarmanna, muni ekki fjárfesta meira í Icelandair?“
Þessi orð á Bjarni Jónsson rafmagnsverkfræðingur. Gott og vel með það. Mogginn hins vegar kýs að gera þau að sínum með að taka þau upp í Staksteinum. Staðan er þveröfug. Ragnar Þór Ingólfsson, og fleiri, sinntum skyldum sínum. Okkur, sem eigum lífeyrssjóðina, stendur ekki á sama. Hvað hafa sjóðirnir tapað miklu af fyrri fjárfestingum í Icelandair?
Miðjan hefur spurst fyrir um þetta hjá Lífeyrissjóði verzlunarmanna. Ekkert svar hefur borist. Tvennt er í stöðunni. Sparipeningar fólks mega ekki fara þangað sem nokkuð víst er að þeir tapist. Eins mega sparipeningar fólks ekki fara til fyrirtækja sem keppast við að brjóta aftur skipulagðar hreyfingar launafólks. Aldrei.
„Þessi málflutningur er fyrir neðan allar hellur, er brot á stjórnarháttayfirlýsingu lífeyrissjóðsins, og slíkt athæfi varðar sennilega við lög. Sumir verkalýðsleiðtogar nútímans virðast vera úti á þekju og ekki skilja núverandi stöðu íslenzka hagkerfisins,“ segir í Staksteinum.
Jú, einmitt. Og þeir virðast líka skilja vilja sinna umbjóðenda. Ef þeir sporna ekki gegn enn einni peningabræðslunni bregðast þeir skyldum sínum.