Þeim fyrri eigendum og stjórnendum sem sigldu rekstrinum í strand er ekki umbunað með afskriftum.
Ragnar Önundarson skrifar:
Atvinnulífið á að vera til fyrir fólkið, ekki bara eigendurna, en starfa skv. reglum kapítalismans, sem eru samningsfrelsi, samkeppni, frjálst framtak, frelsi í viðskiptum osfrv. Það gleymdist eftir hrun að reglur eru líka í gildi um hvernig fara skuli með þegar illa tekst til, þ.e. þrotameðferð. Ekki má afskrifa fyrir einn en ganga að öðrum. Afskriftir fyrir fyrirtæki eru eftirgjöf til hluthafana. Til eru aðferðir sem tryggja að kerfislega mikilvægur rekstur stöðvist ekki á meðan félag fer í gegnum hreinsunareld þrotameðferðar. Það gleymdist, því miður.
Framundan er hrina gjaldþrota og útlánatapa. Virða ber reglur markaðsbúskapar, en eftir hrun fóru þær mjög úr skorðum. Munum að enginn „kerfislega mikilvæg fyrirtæki“ eru til. Það er reksturinn sem getur verið mikilvægur, kennitalan er ekki málið:
…en svíða „afturendann“ á þeim sem minna máttu sín…
Ef vernda þarf rekstur sem er þjóðhagslega mikilvægur, eða hefur verðmæti sem „going concern“ en lítið upplausnarvirði, er stofnað dótturfélag, bankinn lánar fyrir hlutafénu og tekur veð í því um leið (óriftanlegt). Síðan er reksturinn færður á óvéfengjanlegum kjörum frá móður til dóttur (óriftanlegt) og móðurfélagið sett í greiðslustöðvun og umleitun nauðasamninga. Í þeim ferli eru bæði ótryggðar skuldir og eldra hlutafé færð niður. Ef bankinn þarf að afskrifa er það gert í tengslum við nýtt hlutafé sem kemur inn. Nýir eigendur setja inn nýja stjórnendur. Þeim fyrri eigendum og stjórnendum sem sigldu rekstrinum í strand er ekki umbunað með afskriftum.
Því miður fóru menn út í að afskrifa fyrir eigendur fyrirtækja í tíð Jóhönnu og Steingríms J. að ganga að heimilum og smáfyrirtækjum á sama tíma telst til stórfelldra mistaka. Merkilegt að vinstri stjórnin skyldi moka tugum og hundruðum milljarða í einkaaðila með mikil umsvif, en svíða „afturendann“ á þeim sem minna máttu sín með þeim hætti að þeir bíða þess aldrei bætur.